چرا فیلم فجر کشوری نشد؟

آن روز وقتی به سختی از میان صدها نفری که پشت درهای سینما ازدحام کرده بودند، عبور کردم، تازه با سالنی روبه‌رو شدم که تمام صندلی‌هایش پر بود و جز چند پله و سکو جای خالی دیگری در آن دیده نمی‌شد.

آن سال، دوره‌ای رویایی برای جشنواره فیلم فجر بود که برای نخستین بار علاوه بر تهران در چند مرکز استان نیز برگزار شد.

بعد از دوره چهارم، برگزاری کشوری جشنواره فجر برای چند سال فراموش شد تا این که در دهه 70 و دهه 80 با فراز و نشیب‌هایی چند بار دیگر این تجربه موفق تکرار و پرده سینماهای چند شهرستان میزبان تازه‌ترین فیلم‌های ایرانی و خارجی شدند.

این روند در چند سال گذشته همواره سیر صعودی داشت و انتظار می‌رفت امسال نیز شهرهای بیشتری میزبان این رویداد بزرگ سینمایی شوند اما متاسفانه چنین نشد. جشنواره فجر در بیست و نهمین گام خود برخلاف انتظار، مسیری معکوس را پیموده و تنها به 2 شهر مشهد و شیراز سر زده است.

در سالی که جشنواره تئاتر فجر با وجود مشکلات پشتیبانی و سختی سفر گروه‌های نمایشی به خارج از تهران برای نخستین‌بار در 4 استان خراسان شمالی، گلستان، گیلان و البرز نیز برگزار می‌شود و آثار جشنواره هنرهای تجسمی فجر نیز در 23 شهرستان و منطقه آزاد کیش به نمایش در می‌آیند ، یک پرسش اساسی شکل می‌گیرد که چرا مخاطبان شهرستانی از دیدن فیلم‌های جشنواره فجر محروم شده‌اند؟! دم دست‌ترین پاسخ این پرسش می‌تواند کمبود بودجه باشد اما رشد بی‌سابقه اعتبارات فرهنگی استان‌ها در سال 1389 آن را بی‌اعتبار می‌سازد.

اتفاقا از محل همین بودجه استانی است که مرکز هنرهای نمایشی و دفتر هنرهای تجسمی توانسته‌اند به واسطه رایزنی با اداره‌های کل ارشاد استان‌ها برای نخستین بار به جشنواره‌های خود گستره‌ای کشوری بدهند.

باتوجه به اهمیت جشنواره فیلم در میان جشنواره‌های پنجگانه فجر، مخاطبان بی‌شمار سینما و شور و شعفی که در ایام دهه پیروزی انقلاب اسلامی پدید می‌آورد، بی‌شک مدیران ارشدفرهنگی و هنری کشور هم موافق این وضعیت نیستند.

در چنین شرایطی تنها دلیل این اتفاق را باید در بی برنامگی نهادهای هنری کشور دانست که نتوانسته‌اند آن‌گونه که شایسته است بستر مناسب برگزاری این جشنواره در سطحی وسیع‌تر را فراهم کنند.