اینترنت نیست ، چاپار که هست

برخی از صاحب‌نظران علم ارتباطات در دهه اخیر و با پیشرفت‌هایی که در دنیای مجازی صفر و یک و به تبع آن استفاده از اینترنت به عنوان پایه اصلی برخی از تعاملات اجتماعی صورت گرفته است، از این دوره به عنوان دوره پسا اینترنت نیز یاد می‌کنند.

روزنامه‌نگاری پسا اینترنت یعنی نگاه به آینده در حالی که در اکنون زندگی می‌کنی.

یعنی آن‌که بتوانی به طور کامل و جامع از تمامی توانایی‌های اینترنت برای ارتباط بیشتر و در عین حال موثر با مخاطب استفاده کنی. اما این تعاریف زیبا هنوز برای ما رویایی بیش نیست. مثال می‌خواهید؟ سری به نمایشگاه این روزهای رسانه‌های ایران و 54 کشور جهان در مصلای تهران بزنید تا ببینید که ما از تمام بحث‌های استفاده از اینترنت برای رسانه‌های نو و فرآیند دگردیسی روزنامه‌نگاری سنتی به سایبر ژورنالیسم تنها اسمش را در همایش‌های مختلف شنیده‌ایم.

پس از 6 روز از آغاز برپایی نمایشگاه مطبوعات، هنوز استفاده از اینترنت برای شرکت کنندگان در نمایشگاه به سختی صورت می گیرد به نحوی که برخی عطایش را به لقایش بخشیده اند . اصلا برای هیچ کس انگار مهم نیست بسیاری از رسانه‌های حاضر در این رویداد برای ارسال یک خبر مجبورند که مانند دهه 50 شمسی با پیک (چاپار) اخبارشان را به روزنامه‌ها بفرستند؛ زیرا در سالن اصلی این نمایشگاه اینترنت پایداری وجود ندارد و از همه مهم‌تر شخصی‌ترین وسیله ارتباطی رسانه‌ای‌ها یعنی همان تلفن همراه نیز به‌دلایل نامعلوم گاهی از دسترس خارج می شود.

در حالی که در دنیای مدرن مدیریت رسانه‌ای، بسیاری از کشورها برای استفاده بهینه و سریع‌تر شهروندان از خدمات اینترنتی، اینترنت رایگان با پهنای بالا را در دستور کار قرار داده‌اند، ما هنوز در دوران نوزایی استفاده از اینترنت سیر می‌کنیم.

آیا واقعا نمی‌شد با وجود اپراتورها و سرویس دهندگان بزرگ خط پایدار اینترنت را در نمایشگاهی که ادعا دارد میزبان رسانه های داخلی از سراسر کشور و 54 کشور جهان است داشته باشیم؟