خط‌کشی‌های غیرسیاسی لازم

 حالا کی بره این همه راه رو؟!... . اشاره ما به همین خط‌کشی‌های سطح خیابان است که حتماً و حکماً برای خودش یک حکمت و فلسفه علیحده‌ای داشته که آنها را کشیدند. بیخود که نکشیدند. آن سیگار است که بیخود می‌کشند.

درهم آمیختگی آدم و آهن، انسان و ماشین، در خیابان‌ها یکی از معضلات شهری ماست که برماست. چیزی که توریست‌های مسنّ خارجی به محض مشاهده آن، شاخ‌در‌می‌آورند و از این همزیستی قروقاطی مسالمت‌آمیز به‌هیجان در می‌آیند و بعضاً چند قدم می‌روند آن طرف‌تر پس می‌افتند.

فلذاست که مجلس محترم در ادامه رسیدگی به لایحه تخلفات رانندگی مقرر کردند که هرکس از اشخاص پیاده که از محل مخصوص خط‌کشی شده عبور نکند و با ماشینی، موتوری، چیزی تصادف کند، خونش به گردن خودش است. راننده اگر تمامی قوانین دیگر را رعایت کرده باشد، عجالتاً در این یک مورد مقصر نیست. گرچه، بنا به تصویب مجلس، اگر آنها هم پشت منطقه خط‌کشی شده نایستند یا جوری بایستند که خطوط عابرپیاده در زیر شاسی ماشین آنها باشد؛ فی‌المجلس مبلغ 200هزار ریال خالص پیاده می‌شوند تا بعد از این، بفهمند که روی هرجایی و هرچیزی نباید ایستاد. شهر هرت که نیست!

بسته پیشنهادی: در همین راستا یادآوری سه نکته اساسی، اساساً ضروری است:

1ـ قانون خوش طاقت: مدت قرمز بودن چراغ عبور عابرپیاده چنان طولانی یا دلبخواه مأمور سر چهارراه نباشد که طاقت آدم پیاده طاق شود و بزند از عرض و درز خیابان عبور کند. ولو نه به سلامتی! قانون اگر فوق استطاعت جسمی و روحی و روانی آدمیزاد باشد، ناخواسته فاتحه‌اش خوانده است.

2ـ خط‌کشی پیاده‌رو: از آنجا که بعضی از موتوری‌های همیشه در صحنه، گاهی ناغافل از پیاده‌رو نیز عبور می‌کنند؛ پیشنهاد می‌شود که در عرض پیاده‌رو‌ها نیز خط کشی به‌عمل آید تا پیاده‌ها تکلیف خودشان را بدانند و بی‌گدار به آب نزنند. بزنند، زدند. موتوری‌ها را عرض می‌کنم.

3ـ خط‌کشی شفاف: خطوط سفید محل عبور عابر پیاده نباید چنان کمرنگ باشد که راننده مجبور شود از ماشین پیاده شود و با دست کشیدن روی سطح آسفالت خیابان متوجه وجود خطوط شود. آمدیم و پیاده نشد. آن وقت، شخص عابر، پیاده است. فقط فرار پیاده‌ها را کم داریم. پیاده‌های معابر ز شهر ما رفتند‌‌/‌‌بگیر متر و بفرما که تا کجا رفتند. عزیزانی که اطلاع دارند، لطفاً خبر دهند.