جوان‌ترین صعودکننده اورست

چندی است خبری بزرگ منتشر شد که یک پسربچه 13ساله کالیفرنیایی (جوردن رومرو) جوان‌ترین فرد صعودکننده به قله اورست تا این زمان شد. اگر یک نوجوان می‌تواند به اورست صعود کند، آیا دیگر صعود به این قله هنوز هم یک شاهکار است؟ آیا بچه‌ها باید به کوهی صعود کنند که بیش از 8 هزار متر ارتفاع دارد؟ وقتی ادموند هیلاری در سال 1953 اولین انسان صعودکننده به قله اورست شد (البته با کمک شرپای گمنام مانده‌اش)، او بلافاصله تبدیل به اسطوره شد. در سال‌های پس از آن، صعود به اورست، هدف ماجراجویان بود. اما ظاهرا این موضوع در حال تغییر است.

کد خبر: ۳۳۲۳۳۸

الان به نظر می‌رسد همه دارند ـ حتی بچه‌ها ـ به اورست صعود می‌کنند. این کار به امری عادی تبدیل می‌شود و شرپا‌ها به مثابه زباله‌ جمع‌کن عمل می‌کنند و تمام آشغال‌های برجای مانده از انبوهی از کوهنوردان را جمع‌آوری می‌کنند. هیلاری هرگز سیستم‌های تنفسی با فناوری پیشرفته، جی پی اس، یا چیزهای دیگر نداشت. جوردن گفت که الهام‌بخش او برای صعود به اورست یک نقاشی در مدرسه بوده است. او در وبلاگش نوشت: «هر قدمی‌که بر می‌دارم در نهایت به سوی بزرگ‌ترین هدف زندگی‌ام یعنی ایستادن بر بام جهان است.» این که بچه‌ای بخواهد کارهای احمقانه را انجام دهد چیزی غیرعادی نیست، اما 99 بار از 100 بار والدین می‌گویند که «نمی‌توانی این کار انجام بدهی. احمقانه است.» این همان یک استثنا بود. پدر جوردن پسرش را تشویق و تربیت کرد. به نظر می‌رسد پدر و دوستش هر دو بنا به نوشته The New York Times، شرکت‌کنندگان در مسابقه ماجراجویی هستند، حالا هر چه که باشد. این دو در این صعود در کنار جوردن بودند و البته 3 راهنمای شرپا هم همراهشان بود (نمی‌دانیم چقدر به شرپاها داده‌اند. هر چقدر که باشد، خیلی اندک است.) خیلی‌ها هستند که می‌گویند که برای یک بچه مناسب نیست که به چنین کار شاقی اقدام کند، حتی اگر پدرش او را تربیت کرده و در کنارش حضور داشته باشد. دلیلی که می‌آورند پسربچه‌های 13 ساله ورزشکاران حرفه‌ای نیستند این است که آنان برای این کار آماده نیستند. جوردن توانست صعود را انجام دهد، اما اگر موفق نمی‌شد چه می‌شد؟ اگر حادثه‌ای فاجعه‌آمیز روی می‌داد چه می‌شد؟ آن وقت تمام نگاه‌ها به سوی پدری می‌رفت که این اجازه را او به داد. صعود به اورست هنوز هم مانند پیاده‌روی در پارک نیست، اما مطمئنا به نظر می‌رسد با این همه افرادی که به آن می‌روند و پیک‌نیک‌ها و زباله‌ها و بدتر از همه بچه‌ها، در حال تبدیل شدن به قدم‌زنی در پارک است.