گریه واقعی صداپیشه در فیلم «مومو»

ماجراهای این فیلم درباره دختر و پسری به نام‌های عایشه و احمد است که با پدربزرگشان زندگی می‌کنند. پدر آنها پس از فوت مادرشان دوباره ازدواج کرده است و دیگر به فرزندانش توجهی ندارد. خاله بچه‌ها می‌خواهد آنها را به آلمان ببرد، اما نمی‌تواند و سرنوشت غم‌انگیزی برایشان رقم می‌خورد. شاهین‌مقدم این فیلم را اثری اجتماعی توصیف می‌کند که بازی‌های خیلی خوبی دارد. او برای نقش‌های عایشه و احمد از 2?بچه‌گوی (کسی که نقش بچه‌ها را می‌گوید)‌ باسابقه ناهید امیریان و مهوش افشاری استفاده کرده، زیرا معتقد است برای این نوع شخصیت‌ها دوبلور مناسب دیگری وجود ندارد و زمان دوبله را به گونه‌ای تنظیم کرده که این دو نفر حتما حضور داشته باشند. او نقش پدربزرگ را به محمدعلی دیباج سپرده است. پدربزرگ آدمی حدود 70 ساله و با مسوولیت است و کارهایش را خودش انجام می‌دهد. شاهین‌مقدم معتقد است که گویندگی دیباج خیلی خوب بوده و وی توانسته تمام ریزه‌کاری‌ها و حس و حال شخصیت را درآورد. در فیلم شخصیتی وجود دارد که به وی بقال استانبولی گفته می‌شود و حدودا 28 ساله است. مدیر دوبلاژ، این نقش را به شروین قطعه‌ای سپرده، چون به گفته خودش به صدایی جوان و پخته نیاز داشته و از طرفی قطعه‌ای، با زبان ترکی آشناست و تلفظ‌ها را خوب از کار درمی‌آورد. شاهین‌مقدم برای نقش پدر، کریم بیانی را انتخاب کرده، زیرا تمایل داشته صدای این شخصیت هم زیاد شناخته شده نباشد و هم معمولی باشد. او معتقد است بیانی که در صدایش حالت‌های کم‌توجهی و بی‌محلی وجود دارد، این نقش را خوب اجرا کرده است. مدیر دوبلاژ، نقش پسرخوانده پدر بچه‌ها را که کودکی 10 ساله است به فاطمه نیرومند سپرده است. این پسر آدم ناآرامی است و مرتبا با عایشه و احمد درگیر می‌شود. شاهین‌مقدم علت انتخاب نیرومند 48 ساله را برای این نقش، مناسب بودن صدای وی برای نقش کودکان و نیز مناسب بودن صدا برای صورت درشت آن پسر ذکر می‌کند. او معتقد است که مومو، فیلمی بسیار عاطفی است و کلیت دوبله‌اش از نظر تاثیری که بر گویندگان می‌گذاشت و آنها را اذیت می‌کرد، دشوار بود. این تاثیر به اندازه‌ای بود که ناهید امیریان در صحنه‌های پایانی واقعا گریه می‌کرد. گفتنی است، مومو سال گذشته در جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان در همدان جایزه بهترین کارگردانی را دریافت کرد.