دریچه‌ای به افغانستان

گزارش‌هایی که طی هفته‌های اخیر از خطوط مقدم جنگ در افغانستان مخابره شده دریچه‌ای به سقوط بی‌سابقه اخلاقیات بین نیروهای آمریکایی و انگلیسی مستقر در این کشور گشوده است.

کد خبر: ۲۸۸۳۲۵

روز 8 اکتبر (15 مهر) روزنامه انگلیسی تایمز بخشی از مصاحبه خود با تعدادی از سربازان یگان واحد دهم نیروهای کماندو ارتش آمریکا که سه ماه آخر دوره یکساله استقرار خود در ولایت وردک در جنوب کابل، پایتخت افغانستان را پشت سر می‌گذارند منتشر کرد.

از 1500 نیروی این 2 واحد 19 نفر در عملیات کشته شده‌اند، یکی به دلیل خودکشی جان باخته و 100 تن دچار مصدومیت شده‌اند. واحدهای حفاظت و گشت حداقل با 180 بمب جاده‌ای هدف حمله قرار گرفته و بیش از 100 بمب دیگر قبل از انفجار شناسایی و خنثی شده‌اند.

در منطقه‌ای که این 2 واحد استقرار یافته‌اند طالبان حضور پررنگی ندارد اما گمان می‌رود مردم محلی به اشکال غیرمستقیم از شبه‌نظامیان طالبان حمایت می‌کنند و فرماندهان این یگان‌ها دید خوبی نسبت به محلی‌ها ندارند.سروان سالز ریکو، فرمانده گروهان توپخانه با اشاره به گسترش ناامیدی و سرخوردگی در بین سربازان آمریکایی مستقر در افغانستان می‌گوید: به هر که برمی‌خوریم مایوس و افسرده است و اکثر نیرو فکر می‌کنند جان خود را برای کاری به خطر انداخته‌اند که اصولا ربطی به آنها ندارد. او می‌افزاید: نیروها خسته، سردرگم و بی‌انگیزه هستند و فقط می‌خواهند دوره ماموریت‌شان را تمام کنند.

احساس بی‌انگیزگی باعث بالا رفتن آمار خشونت در بین سربازان شده، نرخ طلاق سر به آسمان می‌آساید و تعداد سربازانی که برای خلاص شدن از وضعیت افغانستان به عمد خود را مجروح می‌کنند به شکل فزاینده‌ای در حال افزایش است.

راکو مرسر، سربازی 20 ساله می‌گوید: ما در این برهوت گم شده‌ایم. راستش نمی‌دانم ما چرا اینجا هستیم. او با اشاره به این که بسیاری از کسانی که خود را مجروح می‌کنند تا از افغانستان خلاص شوند به دلیل نداشتن انگیزه این کار را می‌کنند، می‌افزاید: ما دائماً از خود می‌پرسیم چه کاری برای پایان دادن به این جنگ از دستمان برمی‌آید.

افزایش ترس و بالا رفتن تلفات در بین نیروهای اشغالگر می‌تواند به شکل‌گیری خشونت، انزجار و حس انتقام جویی علیه مردم منجر شود. این مساله همیشه دلیل اصلی بالا رفتن تلفات غیرنظامی‌ها در سرزمین‌های تحت اشغال بوده است.

سربازان وقتی یکی از همقطاران خود را از دست می‌دهند، احساس می‌کنند دوست‌شان برای کمک به مردمی کشته شده که حاضر به مساعدت به آنها نیستند. آنها احساس می‌کنند عملکرد مردم محلی آن هم در زمانی که کمک‌های بلاعوض و انسان‌دوستانه را دریافت می‌کنند غیرانسانی و ناعادلانه است .