بخشش بزرگ

 با دستگیری حسین بازجویی از وی آغاز شد. این جوان در توضیح ماجرا گفت: من و برادرم از خانه خارج شدیم تا به محل کار پدرم برویم. در راه یکی از دوستانمان به نام امیر را دیدیم و با هم به سمت محل کار پدرم رفتیم، اما او نبود. به پارکی در همان نزدیکی رفتیم. امیر با پسر جوانی به نام محمد درگیری لفظی پیدا کرد و یکدفعه درگیری به اوج رسید. محمد ضربه محکمی به بینی من که تازه عمل کرده بودم زد، با این حال چیزی نگفتم و به درگیری پایان دادم.

وی ادامه داد: من، برادرم و امیر به گوشه دیگری از پارک رفتیم و در آنجا نشسته بودیم که یکدفعه مرتضی، محمود و محمد آمدند، آنها به امیر و برادر من حمله کردند. قصد نداشتم وارد دعوا شوم، اما مرتضی چاقو داشت و برادرم را زیر مشت و لگد گرفته بود و هر لحظه امکان داشت او را بکشد. امیر چاقویش را به من داد تا با آن مرتضی را تهدید کنم و برادرم را نجات دهم. یکدفعه مرتضی به سمت من برگشت و با چاقویش مرا تهدید کرد. من یک‌بار چاقو را به سمتش پرت کردم. مرتضی خود را عقب کشید. قصدم زدن او نبود فقط می‌خواستم کاری کنم که ما را رها کند، اما او دست‌بردار نبود. وی گفت: دوباره به سمتم حمله کرد. من باز هم چاقو به سمتش پرت کردم به هوای این‌که یک‌بار دیگر او خودش را عقب می‌کشد و من و برادرم می‌توانیم فرار کنیم؛ اما نمی‌دانم چه شد که چاقو به مرتضی برخورد کرد و او به زمین افتاد. با توجه به گفته‌های این متهم، کیفرخواست به اتهام قتل عمد برای وی صادر و پرونده به شعبه 74 دادگاه کیفری استان ارسال شد. حسین یک‌بار دیگر ادعای خود را مطرح کرد و گفت اگر من مرتضی را نمی‌زدم، قطعا او من یا برادرم را می‌زد و من در مقام دفاع از خودم مرتکب قتل شدم. اما قضات شعبه 74 ادعای وی را نپذیرفتند و پسر نوجوان به قصاص محکوم شد. این در حالی بود که دیوان‌عالی کشور نیز حکم را تایید کرد، اما زمانی که برای استیذان پرونده به دفتر رئیس قوه‌قضاییه فرستاده شد حکم نقض گردید و ادعای حسین مبنی بر دفاع مشروع پذیرفته و پرونده برای محاکمه مجدد به شعبه 74 فرستاده شد. در حالی که این شعبه بار دیگر حسین را به قصاص محکوم کرده بود، تلاش مادر وی برای جلب رضایت اولیای‌‌دم آغاز شد و بعد از جلسات متعدد محاکمه، پدر و مادر مرتضی اعلام کردند از خون پسرشان می‌گذرند. با رضایت اولیای‌‌دم حسین از قصاص فاصله گرفت و دوباره به زندگی بازگشت.