دریغ است ایران که ویران شود

از حجم واکنش‌ها به آن گرفته که حالا تغییرش به عنوان یک خبر منتشر می‌شود تا محتوای عرضه شده روی آن که کارکردی فراگیر یافته است. این موضوع از همان ابتدای اجرای این طرح به چشم آمده و هر چه پیشتر رفته محتوای این دیوارنگاره بیشتر به چشم آمده و حالا هم چند روزی است که این دیوارنگاره با طرحی از مردمان ایران‌زمین مزین شده و چشم هر عابری را به خود جلب می‌کند. پیام مستتر در طرح تازه دیوارنگاره میدان، ولی عصر (عج) تهران با محور مفهومی وطن ترسیم شده است. مردمانی از اقوام مختلف ایران با لباس‌های محلی با نمادی ثابت یعنی پرچم ذیل تصویری از کوه دماوند به عنوان نمادی از ایران زمین کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند و به پیوست آن شعر حماسی فردوسی نقش بسته است.

«اگر سر به سر تن به کشتن دهیم/ از آن به که کشور به دشمن دهیم» بیت کوتاه درج شده از شعر بلندی است که شاید چکیده مفهومی کل آن را بتوان در این بیت پرشکوه خلاصه کرد. شعر نیازی به تفسیر ندارد، آن‌قدر عیان و آشکار مفهوم خود را به هر شنونده‌ای منتقل می‌کند که حتی نیازی به تصویرسازی آن هم نیست، اما پیوست بصری بیت پرشکوه فردوسی در دیوارنگاره نصب شده هم به همان میزان آشکارا به موضوع مورد اشاره شعر می‌پردازد. مفهومی به نام ایران یکپارچه. پیام روشن دیوارنگاه در ذیل مفهوم وطن اشاره به همین یکپارچگی میهن است. آن هم درست در زمانه‌ای که شاید اغراق نباشد بگوییم بیشترین تهدید علیه این یکپارچگی صورت گرفته است؛ تهدیدی که می‌توان از زبان بسیاری از دلسوزان وطن شنید و البته پیگیری تهدید این مفهوم را در رفتار رسانه‌های معاند به چشم دید.

پس از ماجرا‌های یک ماه گذشته پیام دیگر دیوارنگاره تازه میدان، ولی عصر (عج) را شاید بتوان به گونه‌ای دیگر هم تعبیر کرد، شکاف‌های ایجاد شده قومی که تعمد ویژه‌ای در گسترش آن است و تحرکات آشکار برای خواب و خیالی به نام تجزیه ایران زمین به نوعی منجر به انتقال یک پیام آشکار در این دیوارنگاره دارد. این‌که پیام آخر همین است که اگر قرار بر برهم خوردن یکپارچکی این سرزمین باشد همه مردم ایران زمین با هر قوم و آیینی کنار یکدیگر زیر پرچم این خاک جان می‌دهند، اما ذره‌ای از خاک ایران را به دشمن نخواهند داد. این پیام پیش از این هم در چهار دهه گذشته از سوی مردمان این کشور ثابت شده و نشانه‌هایش آن‌قدر بسیار و پیش چشم است که حتی نیازی به اشاره و نام بردن هم نشود.