«آسیب ویپلش» بر اثر ضربه

اسپاسم و گرفتگی شدید عضلات گردن، احتمال آسیب به نخاع و ریشه‌های اعصاب گردنی در مهره‌های مختلف سرگیجه، تهوع، تاری دید، در ناحیه فک، اختلال در بلع، محدودیت حرکتی، گزگز، مورمور، خواب‌رفتگی دست‌ها و خشکی ستون فقرات از علائم این آسیب است. به علت شلی رباط‌ها این آسیب در خانم‌ها شایع‌تر است. این آسیب ممکن است به دنبال فعالیت‌های ورزشی شدید هم بروز یابد. احساس خستگی شدید و گیجی و منگی در روزهای بعد از آسیب هم در این بیماران بروز می‌یابد.
استفاده از داروهای ضد‌التهاب و ضد‌اسپاسم و و شل‌کننده عضلانی، استراحت و بستن گردن با گردن بندهای خشک در طول روز و نرم شب‌ها هنگام خواب به منظور محدود کردن حرکت گردن و جلوگیری از آسیب بیشتر اولین اقدامات درمانی به شمار می‌رود. 24 ساعت تا 72 ساعت استراحت مطلق می‌تواند عوارض بعد از این آسیب را تا حدود زیادی کاهش دهد، اما بی حرکتی و استراحت بیش از این زمان باعث آتروفی و ضعف عضلات، خشکی مفاصل و کوتاهی بافت‌های نرم و در نهایت محدود شدن حرکات گردن می‌شود که انجام بسیاری از کارهای روزمره را با مشکل مواجه می‌کند و زمان بهبودی را به تعویق می‌اندازد.
بعد از این زمان فیزیوتراپی بهترین انتخاب است چرا که نگرانی از عود مجدد اسپاسم عضلات و باقی بودن علائم وجود دارد. فیزیوتراپیست ضمن آموزش تمرینات ایزومتریک در جلسات ابتدایی نحوه صحیح استفاده از رایانه، تبلت، تلفن همراه و رانندگی را به بیمار آموزش می‌دهد. بیمار در دوهفته اول نباید زمان طولانی را به فعالیت‌های مذکور بپردازد و باید کم کم و به تدریج به فعالیت‌های قبلی برگردد. استفاده از مدالیتی‌های ضد درد و اسپاسم در فیزیوتراپی مانند ماساژ، یخ، لیزر پرتوان، اولتراسوند و تحریکات الکتریکی به‌خصوص جریان‌های تداخلی می‌تواند بهبودی بیمار را سرعت بخشد. با کم شدن التهاب و اسپاسم و محدود شدن درد و خواب‌رفتگی از دست‌ها به ناحیه گردن، تمرین‌های کششی آغاز می‌شود و استفاده از کشش گردنی با نیروی کم، انعطاف‌پذیری عضلات گردنی را بیشتر می‌کند و بیمار را آماده انجام تمرینات نرمشی روزانه می‌کند. در هریک از این مراحل در صورت افزایش سردرد، سرگیجه، تهوع و خواب‌رفتگی و یخ‌زدگی دست‌ها مشاوره با یک متخصص بیماری‌های مغز و اعصاب می‌تواند نگرانی‌های ناشی از گیرافتادگی ریشه‌های اعصاب گردنی یا اعمال فشار به طناب نخاعی را کم کند و تجویز داروهای ضد‌تشنج عصب در این زمینه بسیار مفید خواهد بود. عکس ساده، ام‌آرآی، نوار عصب و عضله از جمله روش‌های مختلفی است که نورولوژیست‌ها برای بررسی بیشتر این آسیب برای بیمار تجویز می‌کنند. در صورت عدم وجود مشکل جدی در این روش‌ها بیمار تحت نظر فیزیوتراپیست تا بهبودی کامل به تمرین درمانی ادامه می‌دهد.

دکتر پرهام پارسانژاد

فیزیوتراپیست