تلاش برای رنگ‌دار کردن زنــدگــی

سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش، تصویر واقعیت زندگی انسان در عصر مدرن امروزی است. روایتی است از غرق شدن آدمی در گرداب تنهایی و مرگ.
داستان حول قسمتی از زندگی مهندس 36ساله‌ای در ژاپن که دلبسته ساختن است می‌گذرد. سوکورو (شخصیت اصلی داستان) تحت‌تاثیر اتفاقی مبهم که در رابطه دوستانه‌اش در گذشته افتاده تنهایی عجیبی را تجربه می‌کند.
داستان روایت تلاش او برای زنده بودن و حس زندگی کردن در تاریکی روزگار و رنگ بخشیدن به زندگی بی‌رنگش است.
نام فامیل دوستان سوکورو تصادفا نام رنگ‌هاست، آبی، قرمز و... موراکامی با قرار دادن شخصیتش در موقعیتی که تک‌تک دوستانش را از دست داده و به یاد مرگ افتاده در جست‌وجوی راهی است که آدمی بار دیگر می‌تواند از آن به رنگ‌های زندگی بازگردد.
داستان فضای سرد و بی‌روحی دارد، اما در عین‌حال ارتباط نهانی با لایه‌های زندگی انسان برقرار می‌کند. موراکامی با هنرمندی تمام به توصیفات مو به‌موی تجربه‌ها ی حسی و شهودی سوروکو می‌پردازد. داستان جایی رنگ سورئال به خود می‌گیرد، ولی نویسنده کار خود را بلد است و مخاطب را به آرامی به دل زندگی رئال برمی‌گرداند.
قرار نیست ما داستانی در باره فردی بیگانه و در شرایط دور از خودمان بخوانیم، داستان داستان خودمان است گمگشتی‌مان و بی‌قراری‌مان در بحبوحه سرعت زندگی انسان قرن 21. تلاش سوکورو برای رنگ‌دار کردن زندگی، تلاش بشریت است برای فهم معنای زندگی برای پر کردن ظرف وجودی انسان، برای برطرف کردن حس پوچی. همه چیز هست، امکانات رنگ و وارنگ، اما باز هم انسان تنهاست، تنهاتر از همیشه در طول تاریخ.
سوکوروتازاکی جایی را نداشت که برود، این انگار زمینه اصلی زندگی‌اش بود. جایی برای رفتن و جایی برای برگشتن نداشت. نه حالا و نه هیچ وقت دیگر. تنها جا برای او همین جایی بود که الان در آن به سر می‌برد... سوکورو می‌رفت و به زندگی بی‌رنگش ادامه می‌داد. بدون این که مزاحم کسی شود.
موراکامی به راستی بند‌بازی حرفه‌ای است، او یاس، ناامیدی و زندگی را جوری بند می‌زند و میان آنها تعادل برقرار می‌کند که خواننده در سطر سطر کتاب‌هایش مبهوت هنرمندی اوست.

مریم طیبی

روزنامه‌نگار