نویسنده‌ات را قورت بده!

شبکه‌های اجتماعی هم در این یکی دو روز به بستری برای جمع کردن لایک و دنبال‌کننده تبدیل شده‌اند و عده‌ای هم سعی کردند با عکس نویسنده محبوب‌شان مانوری بدهند، حالا هرقدر این نویسنده سبیل‌کلفت‌تر طبیعتا کف و جیغ و سوت و هورای مخاطبان هم بیشتر ولی کمتر کسی پرسید حالا که می‌گویید فلانی غول است، کدام یک از آثارش را خوانده‌اید؟ اصلا مساله ما همین‌جاست که اغلب نخوانده اظهار نظر می‌کنیم و قبل از محکمه، حکم می‌دهیم! مثلا یک نفر می‌خواهد از نویسنده مورد علاقه‌اش نام ببرد قاعدتا باید کسی باشد که نه همه کارهایش ولی حداقل اغلب کارهایش را با دقت خوانده باشد، ولی به لطف شبکه اجتماعی و تک‌جمله‌های منسوب به نویسندگان به‌راحتی می‌توانیم وارد شویم و دست در دست یک نویسنده مهم خارج شویم و عکسی از او را منتشر کنیم و تمام! آن‌قدر که می‌توانیم یک جمله‌ای بنویسیم از مولای متقیان و آن را به کوروش منسوب کنیم و کلی هم برایمان سوت و کف بزنند و هورا بکشند. کار سختی نیست. پس شاید روز نویسنده هم رویدادی باشد مثل باقی رویدادها که طیف و طبقه‌ای از آن برای خودنمایی و فخرفروشی استفاده کنند. به همین دلیل است که چنین رویدادی خیلی در کشور ما جدی گرفته نمی‌شود، چون نویسنده‌ها شهروندان درجه چندم هستند که نه بر و رویی دارند و نه کسی می‌شناسدشان که بخواهیم به‌واسطه انتشار عکس‌شان دنبال‌کننده جمع کنیم. حتی جلد کتاب‌شان هم نمی‌تواند محلی برای کاسبی باشد، چون اگر می‌شد با جلد کتاب کاسبی کرد، خودشان باید زودتر به نان و نوایی می‌رسیدند. ولی روز نویسنده‌ها آن روزی است که آثارشان خوانده و منصفانه درباره آنها حرف زده شود. به عبارتی روز نویسنده‌ها آن روزی است که آنها را قورت داده باشیم! ساده‌تر اگر بخواهم بگویم یعنی این‌که وقتی می‌خواهیم بگوییم فلانی نویسنده محبوب من است، هیچ اما و اگری نداشته باشیم و همه کارهایش را خوانده باشیم حتی ممکن است ما به نویسنده محبوب‌مان نقد هم داشته باشیم که منافاتی با هم ندارد. نویسنده‌ها چیزی نمی‌خواهند جز این‌که وقتی قرار است قضاوتی درباره آنها انجام دهیم بر مبنای متنی باشد که تولید کرده‌اند و براساس شنیده‌ها و... دست به تحلیل و اظهار‌نظر نزنیم.

حسام آبنوس

دبیر قفسه