مشکلات‌فرهنگی مشکلات پزشکی

در رسانه، توانایی‌های آنها دیده نمی‌شود. چون آنها نمی‌توانند بشنوند، از کلماتی استفاده می‌کنند که خوشایند و دلخوش ناشنوایان نیست.
افراد شنوا و ناشنوا فرقی با هم ندارند و با آموزش فاصله بین آنها قابل از بین رفتن است. یکی از مشکلات ناشنوایان این است که روی آنها نگاه پزشکی وجود دارد. تا زمانی که نگاه پزشکی و درمانی روی ناشنوایان باشد این مشکلات هم وجود دارد. همین که والدین به این فکر می‌کنند که کاشت حلزون را انجام بدهند تا همه چیز حل شود، اشتباه است. یک نکته مهم این است که چه با سمعک و چه با کاشت، فردی که ناشنواست، شنوا نمی‌شود. کاشت حلزون جدا از این که آسیب‌های خود را دارد، کارآیی‌اش هم مانند سمعک است، هرچند که کمی پیشرفته‌تر است و برای افرادی به کار می‌رود که ناشنوای مطلق باشند.
یکی دیگر از مشکلات جامعه ناشنوایان این است که برخی خانواده‌ها با زبان اشاره با فرزندان ناشنوایشان صحبت نمی‌کنند. در حال حاضر آموزش و پرورش به این نکته رسیده که با زبان اشاره باید با ناشنوایان ارتباط بگیرد.
برخی خانواده‌ها بعد از کاشت حلزون ادعا می‌کنند کودکشان صوت دارد، حرف می‌زند و دیگر ناشنوا نیست. خانواده‌ها می‌گویند بچه را که صدا می‌کنم برمی‌گردد، اما دقت نمی‌کنند چه فشاری روی این بچه وجود دارد. تا زمانی که فشار به بچه‌ها وارد می‌شود، ناشنوا حتی اگر متوجه خیلی از صحبت‌ها نشود، سکوت می‌کند؛ چون فکر می‌کند اگر از ناتوانی‌اش بگوید، این ضعف اوست. بسیاری از والدین نمی‌دانند که چطور با کودکان ناشنوایشان ارتباط برقرار کنند. این که صرفا تنها صدایشان را بشنوند تا چه قدر می‌تواند مهم باشد؟
والدین فکر می‌کنند با فشار روی فرزند ناشنوا و اجبارش به حرف زدن، به او اعتماد به نفس می‌دهند. آنها اتفاقا عزت نفس را از بچه می‌گیرند. خود بچه می‌داند که مشکل دارد و نمی‌تواند صحبت کند. مشکل از زمانی شروع می‌شود که پزشک به والدین می‌گوید با کاشت حلزون مشکل ناشنوایی حل ‌می‌شود. درصورتی که با این نسخه مشکلات دیگری به مشکلات ناشنوایان اضافه می‌شود.