سلفی با چوبه دار

جنایت مرد رنگرز
15 سال قبل دختر بچه ای را به خانه ام کشاندم که او ترسید و شروع به داد و فریاد کرد و از
خانه ام گریخت. او ماجرا را به خانواده اش گفت و پدرش به مقابل خانه مان آمد و با هم درگیر شدیم. این درگیری باعث شد همسر اولم مرا ترک کند و طلاق بگیرد. بعد از این ماجرا سعی کردم زندگی آرامی داشته باشم. دوباره ازدواج کردم و در کارگاه
رنگرزی خود مشغول کار شدم.
ماجرای زندگی ام روند آرامی داشت تا اینکه 28 خرداد سال 96 با دیدن آتنا دچار وسوسه شدم. پدر آتنا در نزدیکی کارگاهم پارچه
می فروخت و دخترک گاهی پیش او می آمد. او را به داخل کارگاهم کشانده و خفه کردم. بعد از قتل نمی دانستم با جسد چه کنم. آن را داخل خمره رنگرزی گذاشته و به خانه بردم و آنجا مخفی کردم.
چند روز بعد از گم شدن آتنا ، پلیس به خاطر سابقه ام به من مشکوک شد و دستگیر شدم. در بازجویی ها سکوت کردم و قتل را به گردن نمی گرفتم.
وقتی به زندان منتقل شدم ، با برادرم و همسرم تماس گرفتم و از آنها خواستم خمره ای که جسد داخل آن است را به بیرون از خانه انتقال دهند. آنها با دیدن جسد دخترک در داخل خمره موضوع را به پلیس گزارش کردند و مجبور شدم به قتل اعتراف کنم.
همان شب اهالی شهر پارس آباد که متوجه جنایت شده بودند به مقابل کارگاهم آمده و شروع به سنگ پرانی به سمت آن کردند. بعد از چند روز منکر قتل شدم اما دیگر فایده ای نداشت و همه شواهد علیه من بود. در دادگاه محاکمه شدم و قضات با دلایل موجود در پرونده حکم به قصاص من دادند. در حکم مجازاتم آمده بود ، حکم در ملاء عام اجرا شود.
به رای دادگاه اعتراض کردم که قضات دیوان عالی کشور آن را تائید کردند و سحرگاه
29 شهریور به دارمجازات آویخته شدم.