بیمارستان دولتی یا خصوصی؟!

بیمارستان‌های دولتی غالباً هم درمانی و هم آموزشی هستند؛ به عبارتی قسمتی از اقدامات تشخیصی و درمانی توسط افراد تحت آموزش انجام می‌شود، اما از سوی دیگر، در این مراکز معمولا پزشک شما عضو هیات علمی دانشگاه است و انتظار می‌رود هر بررسی تشخیصی و هر نوع درمانی کاملا براساس دانش روز صورت گیرد.
شاید باور آن سخت باشد که گاهی در بهترین مراکز خصوصی پایتخت ممکن است اصول علمی به درستی رعایت نشوند و فاکتور تعیین‌کننده در این میان، پزشک و جراح مسؤول بیمار است که اگر فردی قابل مسؤولیت‌پذیر و با دانش به روز باشد در هر دو نوع بیمارستان، اقدامات تشخیصی درمانی بر پایه اصول علمی خواهند بود و با نظارت صحیح وی، خطر بروز خطای پزشکی توسط دانشجوها و دستیاران بسیار کاهش می‌یابد. در مراکز دولتی معمولا مدت انتظار بیمار و بستری و درمان او طولانی تر است، تعداد نیروهای پرستاری و ارائه دهنده خدمات به بیماران کمتر از مراکز خصوصی و ملزومات ارائه خدمات مناسب یا همان «هتلینگ» محدودتر هستند و این موارد به اصطلاح «حاشیه‌ای» برای برخی افراد بسیار مهم و تعیین‌کننده خواهند بود.
مدت بستری در بعضی بیماری‌ها اصولا طولانی است، مثل آبسه مغز یا ستون فقرات که درمان آنتی‌بیوتیکی طولانی مدتی نیاز دارند و بستری طولانی در یک مرکز خصوصی هزینه زیادی را به دنبال خواهد داشت. از سوی دیگر، گرچه برای جراحی دیسک کمر و تومور مغزی از یک تا چند روز ممکن است زمان نیاز باشد، ولی یک عارضه ساده و غیرقابل پیش‌بینی مثل عفونت ادراری یا ریوی ممکن است این زمان را افزایش دهد و شما باید احتمال بروز چنین اتفاقاتی را در مورد بستری در مراکز خصوصی درنظر بگیرید تا با مشکل مواجه نشوید.
پس با کمک پزشک خود و در کنار تجهیزات جراحی و هزینه، سایر جوانب را هم درنظر بگیرید و سپس مرکز درمانی را انتخاب کنید.

دکتر علیرضا طبیب خویی

جراح مغز ‌و ‌اعصاب