یک بدمن دوست داشتنی

به عنوان یک دانش‌آموخته سینما به جرات می‌گویم بازی در نقش منفی دشوارتر است و بنا بر نظر منتقدان سینمایی، رضا طوفان تاثیرگذارترین بازیگر نقش منفی در گونه اکشن است.
شخصیت رضا صفایی‌پور کاملا به دور از نقش‌هایی است که ایفا کرده و ذهنیتی که به واسطه بازی در این نقش‌ها در افکار عمومی وجود دارد کاملا با خود واقعی ایشان در تضاد است.
ظاهرشان جدی، قرص، محکم، مقتدر و باصلابت است، اما باطنی دارند مهربان، دلسوز و دلی به وسعت یک اقیانوس با روحیه‌ای لطیف، شکننده و شخصیتی سرشار از ظرافت‌های انسانی.
تمام وجود پدر، عشق است، عشق به خانواده، عشق به سرزمینش، عشق به هموطنانش و صد البته عشق دیرینه‌شان به سینما.
در این سال‌ها به‌واسطه انبوه پیشنهادات نقش‌هایی نه چندان چشمگیر و فیلمنامه‌هایی
که چنگی به دل نمی‌زنند، ترجیحشان این است که فعالیت نکنند؛ چرا که بر این باورند نباید به مخاطب خیانت کرد، باید برای وقت او احترام قائل بود، نباید برای ارتزاق تن به هر فیلمی داد، هنر را نباید به پول فروخت، اعتقاد دارند باید در همان مسیری گام برداشت که پیشینه بازیگری‌ام مشخص می‌کند، نمی‌توانم سابقه هنری‌ام را که بسیار برای آن زحمت کشیدم، با ایفای نقش‌های بی‌ارزش خراب کنم، انتخاب من این است که گزیده کار باشم.
در سالیان اخیر شاهد بودم چیزی در پدر
فرو ریخت، او همچون عاشقی که از معشوق خود - که سینماست -‌ دور مانده است. به‌واسطه عمری که در این راه گذاشته‌اند و جوانی از دست رفته‌شان و از همه مهم‌تر عشق به حرفه‌شان، پای رفتن و دل بریدن و کندن ندارند و از سوی دیگر با معضل نبود پیشنهاد نقش‌های تاثیر‌گذار و در حد و اندازه‌شان روبه‌رو هستند. به‌طور کلی بازیگران اکشن کار سینما نظاره‌گر از بین رفتن گونه‌ای از سینمایی بودند که خود به وجود آوردند و بر کسی پوشیده نیست که در این فضا مجالی برای بقای هنری بازیگران پرکار دهه 60 و 70 وجود ندارد.
در دهه گذشته جای خالی آقایان فرامرز قریبیان، جمشید هاشم‌پور، چنگیز وثوقی، فریبرز عرب‌نیا، ابوالفضل پورعرب و... در قالب همان نقش‌های خاطره‌انگیز سینمای قهرمان و ضد قهرمان پرور عصر طلایی به‌شدت بر پرده سینماها احساس می‌شود، برخلاف سینمای دنیا که هنوز برای بازیگرانی نظیر شون کانری، سیلوستر استالون، هریسون فورد، آرنولد شوارتزنگر، بروس ویلیس، مل گیبسون، استیون سیگال، ژان کلود وان دام و... نقش در خور جایگاهشان نوشته می‌شود و فیلم‌هایی ساخته می‌شوند که با استقبال بی‌نظیر مخاطبان و طرفدارنشان روبه‌رو می‌شود. تمام این بازیگران بیش از 60 سال دارند، اما همچنان مقتدرانه ظاهر می‌شوند.
امیدوارم در آینده نزدیک سینماگران و مسؤولان سینمایی بستری را فراهم کنند تا پدر و تمامی هنرمندانی که کم‌کار شده‌اند با نقشی خوب و فیلمی قابل دفاع به سینما برگردند. قدر پیشکسوتان سینما را تا هستند بیشتر بدانیم و از تجربیاتشان بهره ببریم.