سه‌گانه انتقادی امروز

وقتی نیم‌قرن پیش هوشنگ چالنگی این سطر را در آغاز یکی از درخشان‌ترین شعرهایش می‌نوشت، هوای تهران چگونه بود که آقای شاعر به تفکیک ابرهای آسمان پرداخته بود؟ یک ابر زبر، یک ابر نرم، یک ابر سیاه، یک ابر سفید. نیم‌قرن پس از نوشته‌شدن آن شعر، دیروز یکی از این ابرها که نمی‌بارید، ما را در تحریریه جام‌جم در میرداماد غافلگیر کرد. در ایوان کوچک گروه اجتماعی باز بود که توفان شد و باران داخل زد. چند لحظه‌ای بیشتر طول نکشید که آفتاب برآمد و سوزاند و ما در آسمان تهران تکه‌ابری دیدیم که وسط آن باد و باران، نمی‌بارید و نهایتا به همسایه‌هایش فائق آمد و مچشان را خواباند، کنارشان زد و خورشید را نشاند آن وسط.
خلاصه، این آسمان بالای سر ما، وصفِ گروهمان هم بود... یک تکه از ابرهای‌مان که مرتضایی‌فرد پر شر و شور باشد، نمی‌بارید. نبود.
یک تکه از ابرهای‌مان در صفحه 10 می‌بارد؛ آنجا که آذر مهاجر و گهگاه دیوسالار، یک روز مانده به برگزاری نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران رفته توی نخ مناسبات برگزاری این رویداد فرهنگی تا ببیند آخرین خبرها چیست و بوی بهبود می‌شود از مصلای تهران شنید یا نه. او هم از دردسرهای بی‌ثباتی نرخ ارز و کاغذ که دامنگیر کتاب‌بازهاست نوشته و هم از پیش‌بینی‌هایی که قبلا مطرح کرده‌ایم و حالا باید ببینیم چقدر به آن گمانه‌ها نزدیک شده‌ایم.
تکه دیگری از ابرها در صفحه 11 می‌بارد... ساناز قنبری که از معدود جماعت نسوانِ بیزار از باران است و آفتابِ پس از باران دیروز حسابی حالش را جاآورد، انرژی گرفته بود تا یقه برگزارکنندگان جشنواره جهانی فیلم فجر را بگیرد. او از این جشنواره و لزوم برگزاری‌ مستقلش با این دبدبه و کبکبه و بریز و بپاش در حال و روز اقتصادی‌مان نوشته و پرسیده این رویداد چه عایدی برای سینمای ایران خواهد شد.
یکی دیگر از خاکریزها [فکر کردید می‌خواهیم دوباره بنویسیم یکی دیگر از ابرها؟!] که اپل حالا فتحش کرده و احتمالا لبخند کجی هم از این بابت حالا روی لبش نشسته، فیدیبو است؛ برنامه‌ای فرهنگی که نسخه دیجیتال کتاب‌ها را می‌فروشد و حالا از اپ‌استور بیرونش گذاشته‌اند. میثم اسماعیلی که خودش یکی از ابرهای زبر گروه ماست، با مدیرعامل فیدیبو در این باره گفت‌وگو کرده است.
و نهایتا در همین صفحه 9، محمدصادق علیزاده که در پرداخت سوژه‌های سخت، به سان بارورکننده ابرهای اردیبهشت است، به جای این‌که به دعواهای شورای‌عالی انقلاب فرهنگی بپردازد از در بغل وارد شورا شده و به ماجرایی دیگر پرداخته. این‌که چرا اهمیت مصوبات این شورا به هیچ گرفته می‌شود و سران قوا، به عنوان اعضای حقوقی این شورا آن را چندان جدی نمی‌گیرند.