درس فرو ریختن خانه گوژپشت

نقل تنبلی نیست. اما من به قول شهود صحنه اعتماد بیشتری دارم تا اخبار و روزنامه و اینترنت. قضیه‌ی آتش پلاسکو را که شنیدم در صفحات مجازی هشتگ پلاسکو را جست‌وجو کردم. لحظه‌به‌لحظه شاهد عینی قصه بودم. حتی چند تایی از هم‌وطنانمان پخش زنده گذاشته بودند ریختن پلاسکو را. جان شما خیلی رفتم توی لک. خودم را زدم جای کاسبی که زندگی‌اش سوخت یا عروس و دامادی که صبحش آنجا سفارش کت و شلوار عروسی داده بودند. خلاصه به لطف بچه‌های فعال مجازی حادثه را ثانیه به ثانیه دنبال کردم. دیروز نشسته بودم زیر سایه‌ خنک ته مانده‌ی فروردین، چای می‌نوشیدم و در صفحات مجازی چرخ می‌زدم که دیدم بوی دود دماغم را کز می‌دهد. بلند شدم خانه را زیر‌و‌رو کردم. بوی دود از کتابخانه‌ی اتاق می‌زد توی صورتم اما چیزی نبود. برگشتم باز نشستم کنار لیوان چای و گوشی موبایلم و باز غرق شدم در دنیای مجازی که رسیدم به این خبر: کلیسای نوتردام گرفتار آتش شد. ویرم گرفت حادثه را دنبال کنم. هشتگ notre-dame را جست‌وجو کردم. خبری از آتش نبود. هر چه هشتگ آتش و کلیسا و نوتردام بلد بودم به لطف گوگل به فرانسوی برگرداندم و جست‌وجو کردم. اما فقط یک چند عکس و خبر رسمی دستم را گرفت. این عکس‌های حرفه‌ای قاب بندی شده که به درد نمی‌خورد. عکس حادثه باید در جریان حادثه باشد. پس این مردم فرانسه چه می‌کنند؟ موبایل در فرانسه اختراع نشده یا هنوز بوی دود به مشامشان نخورده؟ الان که چند ساعتی گذشته و آتش فرو نشسته باز هم دارم در صفحات مجازی دنبال عکس‌ها و سلفی‌های مردمی می‌گردم بل‌که چیزی از حادثه را بچشم اما انگار مردم فرانسه ذوق خبری ندارند. فقط یک دست عکس‌ خبری دیدم که چند صد، شاید هم چند هزار نفری دور کلیسا جمع شده بودند،‌ دعا می‌خواندند و اشک می‌ریختند. نمی‌دانم شاید در فرانسه رسم نیست با حوادث سلفی بگیرند. راستی بوی دود کتابخانه‌ام هم فرونشست. من که نفهمیدم از کجا بود اما قفسه‌ها را که بالا و پایین می‌کردم، اسم ویکتور هوگو و گوژپشت نوتردام را که از نظر می‌گذراندم، فکری این بودم که شاید خانه‌ی گوژپشت ریخته باشد، اما خیلی وقت است که در همه‌ی کتابخانه‌های دنیا خانه دارد.