پرستاران در خطرند؟

پرستاران گاهی به دلیل شیفت‌هایی طولانی در شب یا روز با مشکل عدم مدیریت زمان رو‌به‌رو می‌شوند و در معرض افسردگی، پرخاشگری و بالا رفتن خطای شغلی قرار می‌گیرند. آنها تعداد بالایی از مرگ و میر را نظاره‌گرند که به کاهش انرژی‌شان منجر می‌شود. برخی بیماران هم برخورد سازنده یا معمولی با پرستاران ندارند. جامعه نیز از آنان انتظار دارد تا همیشه کارهای انساندوستانه انجام دهند، گاه به در خواست پزشک یا بیمار مجبورند زیر بار وظایف غیرحرفه‌ای که در حیطه شغلی آنان نیست، بروند و در شرایطی حتی «نه گفتن» نیز غیر‌اخلاقی تلقی می‌شود که در نهایت اختلال در سبک زندگی یا مسائل عاطفی را در پی دارد.

مهر استرس شغلی بر پرستاری
تحقیقات نشان داده است میزان استرس پرستاران از دیگر مشاغل پزشکی بالاتر است و برخی کارشناسان بر این باورند استرس شغلی پرستاری حتی از مشاغل صنعتی هم بیشتر است و به میزان زیادی دچار بیماری‌های روان‌تنی می‌شوند.

درگیر احساسات نشوید
آنان ابتدا باید یاد بگیرند مدیریت تفکیک احساسات خود را با بیماران بیاموزند. آنان روزهایی شاهد از دست دادن انسان‌ها هستند و این تعارض که بالاخره «این مسأله برای من ناراحت‌کننده است یا نه؟» فرد را دچار تعارض و درگیری احساس می‌کند.
راه حل: تکنیک‌های ذهن‌آگاهی با تمرینات تنفسی به فردکمک می‌کند بتواند خودش را در لحظه، از شرایط موجود تفکیک کند. یعنی در لحظه منطق را روشن کند.
تمرینات تحلیلی که بسته به فکر بیشتر است نیز کمک می‌کند فرد باور کند برای هر مشکلی راهکارهای مختلفی وجود دارد و می‌تواند از زوایای مختلف به آن نگاه کند و راه‌حل‌های خلاقانه برای حل مشکلات عاطفی یا مشکل بیماران را بیابد.

مادرانه نشوید
مهارت‌های ارتباطی باید به‌درستی شناخته شوند. گاهی پرستاران دچار تعارض نقش می‌شوند و تصور می‌کنند باید مراقب همه باشند و به اصطلاح مادرانه رفتار می‌کنند. قرار نیست چیزی را فدای چیزی کنیم. گاهی پرستاران معتقدند ایثار می‌کنند. این باور از لحاظ اخلاق حرفه‌ای، غلط است و باعث آسیب به خود می‌شود. آنان باید در محیط شغلی با آگاهی انرژی خود را بین بیماران، برای خود و خانواده‌شان تقسیم کنند.

اعتماد به نفس را بالا ببرید
«اعضای خانواده به من بها نمی‌دهند، اما بیمار در اینجا به من نیازمند است». گاهی عزت نفس پرستاران از بیماران نشأت می‌گیرد که در این صورت نیاز است روی اعتماد به نفس خود کار کنند. پرستاران نباید احساس دیده شدن را در بیماران جست‌وجو کنند. آنان باید دامنه ارتباطی با همکار، پزشک، بیمار، سر شیفت و داروخانه را که بسیار گسترده‌ است به‌درستی برای خودشان تعریف کنند و مهارت ارتباطی با هر تیپی را با رعایت حریم دارا بوده و پیوسته خود مراقبتی فعال داشته باشند.

پرخاشگری نکنید
گاهی پرستاران در محیط کار یا خانه پرخاشگر می‌شوند و معتقدند جدی هستند. در حالی که پرخاشگری برخلاف قاطعیت با استرس برای فرد همراه است و این دو مقوله جدا هستند.
برای حل این مشکل، تنفس کمک می‌کند فرد بتواند با آگاهی به کنترل خود برسد. برای این کار از تنفس دیافراگمی کمک بگیرید. به این صورت که نفس را با بینی می‌گیریم، یک دو سه‌ می‌شماریم و نفس را نگه می‌داریم و هوا را از دهان بیرون می‌دهیم. طوری که احساس کنیم شکم مثل بادکنک پر و خالی می‌شود.
این تمرین به متمرکز و منسجم بودن احساس فرد کمک می‌کند. تعداد دفعات: سه بار صبح، سه بار عصر و سه بار شب.

پرستاری به تیپ‌تان نمی‌آید !
تیپ احساسی: «برای ایثار آماده‌ام.»
اگر مدیریت شرایط را یاد بگیرند، بهترین گزینه برای این کار هستند که قادرند از کار لذت ببرند. آنان آمده‌اند تا پای جان خدمت کنند. البته اگر به‌درستی خود را مدیریت نکنند، مدام از آنان سوءاستفاده اخلاقی و رفتاری می‌شود. نه گفتن برایشان سخت است و این نقطه ضعف‌شان است.
تیپ ذهنی: «اجازه بدهید تا بپرسم در صورتی که مقدور بود انجام می‌دهم.»
کاملا عقل را از احساس جدا و براساس شرح وظایف خود کار می‌کنند. او با منطق کار می‌کند و «واگذاری وظایف غیر‌حرفه‌ای» را به‌درستی می‌داند.
تیپ حرکتی: «حرف حرف من است و تو باید گوش دهی.»
گزینه خوبی برای این کار نیستند. این افراد پرخاشگرند و به مریض به عنوان مالکیت نگاه می‌کنند. چنین اشخاصی تا زمانی که نتیجه نگیرند، ول نمی‌کنند، اما ارتباط‌شان بسیار جدی است و دلسوزی را قایم می‌کنند.
نکته آخر: همه افراد این ویژگی‌ها را دارند، اما در تعدادی افراد برخی ویژگی‌ها بیشتر و بعضی دیگر کمتر است. اگر تیپ مناسب را ندارید به این مفهوم نیست که شغل خود را تغییر دهید. فقط باید سعی کنید با شناخت و آموزش به‌درستی کارهای خود را ادامه دهید.

نیلوفر جامه‌بزرگی

جام جم