«حال خوب» می‌خواهید بفرمایید هیأت

چند ماهی است از محرم و تاسوعا و‌ عاشورا می‌گذرد،‌حال و هوای آن روزها را نداریم،‌ حالا دیگر شاید نوحه هم زمزمه نکنیم،‌ منتظریم اگر عمری باقی بود سال دیگر دوباره هوای دلمان را تازه کنیم.اما گاهی اتفاقی می‌افتد،‌ نوایی،‌ شعری،‌ لحنی به رسم یادگار محرم در ذهنمان می‌ماند و گاهی که دلمان تنگ است،‌ خودش به‌سراغمان می‌آید. مثل همین نوحه محمدحسین پویانفر که محرم امسال در شبکه‌های اجتماعی و سایت‌ها دست به دست شد و میلیون‌ها بار دیده و شنیده شد: عشق یعنی به تو رسیدن...شاید امام حسین(ع) که پویانفر او را ارباب خطاب می‌کند،‌ امرش بر این قرار گرفته که با این نوحه دل‌های دوستداران ابا‌عبدا...(ع) هوایی شود.

متولد و بزرگ شده محله قدیمی دزاشیب،‌ شمیران است،‌ به قول خودش بچه شمرون! در خانواده‌ای سنتی،‌ مذهبی که مقید آداب ایرانی هستند،‌ بزرگ شده. در یکی از آن خانه‌های قدیمی حیاط دار که زندگی در آن جان دارد. متولد سال 63 است و درس روان‌شناسی خوانده. از این بیوگرافی‌های کلاسیک که بگذریم،‌ آنچه پویانفر را برایم متفاوت کرد،‌ مرام و اخلاقش بود.بعد از سال‌ها مصاحبه با آدم‌های معروف،‌ دستم آمده کدام‌های آنها فقط حرف‌های گنده گنده می‌زنند و کدامشان حرفشان عین عملشان است. پویانفر اما از آنهایی‌ است که شباهت زیادی به حرف‌هایش دارد.معتقد است از زمانی برکت از درونمان و خانه‌هایمان رفت که سبک زندگیمان را تغییر دادیم و دیوار آشپزخانه‌ها را برداشتیم و به اصطلاح اُپنش کردیم.حیاط و باغچه و حوض را حذف کردیم و به جایش آپارتمان‌هایی ساختیم که جز دلتنگی چیز دیگری برایمان ندارد.
پویانفر به سال‌های نه‌چندان دور می‌رود به دهه 50 و 60 که مساجد،‌ مرکز هر محله‌ای بود.خاطره‌ای را مرور می‌کند و می‌گوید: پدربزرگم تعریف می‌کرد که در مسجد محله دزاشیب امام جماعت سجاده‌اش را پهن می‌کرد برای نماز،‌ بعد از نماز هر کسی به میزان وسع‌ و تمایلش مقداری پول بدون این‌که امام جماعت متوجه شود زیر سجاده می‌گذاشت و او با همین پول هم امور مسجد را می‌چرخاند و هم به نیازمندان کمک می‌کرد، اما الان مساجد میلیون‌ها تومان بودجه دارند و کار خاصی انجام نمی‌دهند.باید دوباره به اصل خودمان برگردیم،‌ دوباره مساجد را با همان سبک قدیم که محور مردم بود،‌ احیا کنیم.

مکان هیات ریحانه النبی(س) در تجریش است و تجریش در قد و قامت خودش مرکزیتی دارد در تهران. امامزاده صالح(ع) مردم زیادی را به تجریش می‌کشاند،‌ بازاری دارد که جذابیت‌های خاص خودش را دارد،‌ پل رابطی است بین مردم و درکه و دربند. تجریش برای خودش مرکزی است با آدم‌های مختلف،‌ تفکرات متفاوت و همه این آدم‌ها هم در مسیر راهشان به امامزاده صالح(ع) سر می‌زنند و به مناسبت‌های مختلف به هیات ریحانه‌النبی(س). در این هیات به روی همه باز است، حتی جوان‌هایی که شاید ظاهر و تیپ متفاوتی داشته باشند. به پویانفر می‌گویم،‌ فضای هیات شما زیبا و سرشار از حس خوبی است که حال آدم را خوب می‌کند. از او می‌خواهم درباره چیدمان و حال و هوای هیات برایم بگوید. به باور پویانفر همه کسانی که در این هیات فعالند،‌ خدمتکاران امام حسین(ع) هستند. او می‌گوید: زمانی که قرار است مهمانی بیاید خدمتکاران خانه را آن‌گونه آماده می‌کنند که مهمان‌ها خوششان بیاید. ما هم هیات ریحانه‌النبی(س) را طوری آماده می‌کنیم که کسانی که قرار است چند ساعتی مهمان ما باشند در آنجا احساس آرامش کرده و با حال خوبی آنجا را ترک کنند.
طبق روایات، مکانی که مراسم اهل بیت در آنجا برگزار می‌شود،‌ بقعه اهل بیت(ع) است و باید با مکان‌های دیگر فرق داشته باشد. به نظرم حال و هوایی که حرم امام حسین(ع) دارد در هیچ جای دنیا پیدا نمی‌شود. می‌گویند کسی که حرم سیدالشهدا(ع) را زیارت می‌کند انگار خداوند را در عرش زیارت کرده.اگر ما هیات را شعبه‌ای از حرم امام حسین(ع) بدانیم باید تلاش کنیم حداقل ظواهرش شبیه حرم باشد و باطنش را هم ان‌شاءا... اهل بیت(ع) سامان بدهند و درست باشد. تلاش می‌کنیم در این زمانه خسته که مردم و بخصوص جوان‌ها با اخبار و اتفاقات بمباران ناامیدی و یاس می‌شوند،‌ هیات ریحانه النبی جایی باشد که به جوان‌ها آرامش بدهد و درون آنها را آرام کند. دلم فضا و آدم‌هایی مثل زنده یاد حاج اسماعیل دولابی می‌خواهد،‌ آدمی که هر جا بود آنجا سرشار از آرامش می‌شد. معتقدم وقتی درون آدم آرام باشد،‌ فضا،‌ موقعیت و مکان را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد و همه را آرام می‌کند.
پویانفر تاکید می‌کند که در هیات ریحانه‌النبی(س) به روی همه باز است.با هم درباره اعتماد و اطمینان آدم‌هایی صحبت می‌کنیم که به این هیات می‌آیند و می‌دانند که به در بسته نمی‌خورند. این مداح می‌گوید: یکی از مشکلات امروز جامعه ما دو قطبی بودن و صفر و صدی بودن است. به باور من شاید آن کسی که چند تار مویش دیده می‌شود ایمانش از من خیلی محکم‌تر باشد. سیره اهل بیت این است که از بالا به مردم نگاه نکنیم. باز هم تاکید می‌کنم‌ هیات باید مثل حرم اهل بیت(ع) باشد،‌ مگر در حرم به روی کسی بسته است و آدم‌ها برای ورود گزینش می‌شوند که هیات اهل بیت و امام حسین(ع) اینطوری باشد؟ اصلا نباید بگوییم هیات فلانی‌ها و فلانی‌ها... این‌ها به دین و انقلاب لطمه می‌زند.کسی که وارد هیات می‌شود و دست توسل به سوی اهل بیت(ع) دراز می‌کند،‌ خود امامان(ع) جواب دل و نیاز او را می‌دهند ما چه‌کاره‌ایم!

نوشتم که پویانفر بشدت شبیه حرف‌هایش است، ‌او قبل نقد و توصیه به دیگران خودش را زیرذره‌بین می‌گذارد. می‌گوید: ما باید خیلی حواسمان به خودمان باشد.خدا باید حفظمان کند وگرنه خودمان که نمی‌توانیم کاری بکنیم. امام سجاد(ع) در دعای ابوحمزه می‌گوید: خدایا فقط تو هستی که می‌توانی ما را از اتفاقات حفظ کنی. وقتی امام سجاد(ع) این‌گونه می‌گوید ما که جای خود داریم. روزی هفده رکعت نماز می‌خوانیم و از خدا کمک می‌خواهیم که یاریمان کند که به راه کژ و نادرست نرویم.
هیات ریحانه‌النبی(س) کانال همدردی را در فضای مجازی راه‌اندازی کرده برای کمک به محرومان. همان تفکر و سبک زندگی
ایرانی-اسلامی که این‌بار از فضای مجازی استفاده کرده تا کمک‌ها را گسترش بدهد. پویانفر می‌گوید: نیازمندان در جامعه و اطراف ما هستند تا ما امکان کمک به خودمان را پیدا کنیم. اهل بیت(ع) تاکید می‌کنند نیاز یک نفر به ما نعمت و فرصت است تا ما رشد کنیم و به خدا نزدیک‌تر شویم.

این روزها خیلی‌ها از دهه 60 صحبت می‌کنند و سبک زندگی و مرامی که مردم داشتند. خیلی‌ها از زنگ خطری می‌گویند که به‌صدا درآمده که اگر به آن توجه نشود، شاید جامعه ما به سمت خوبی نرود. پویانفر می‌گوید: زنگ خطر به صدا درآمده تا انقلاب اسلامی را حفظ کنیم و جامعه و کشور خوبی را به آیندگان تحویل بدهیم. ما در مقابل خون شهدا و نسل آینده مسؤولیم. خوشبختانه کم کم مطالبه‌گری دارد در جامعه شکل می‌گیرد و جوان‌ها مسؤولان و مدیران کاخ‌نشین را زیر ذره‌بین برده و از آنها سوال می‌کنند؛ چقدر حقوق می‌گیری؟ بچه‌هایت کجا هستند و ... با همین فرمان جلو برویم ان‌شاءا... اتفاقات خوبی در جامعه رقم خواهد خورد.

طاهره آشیانی
روزنامه‌نگار