بزرگان از انگیزه‌های سفر می‌گویند

تا پخته شود خامی!

چرا سفر می‌کنید؟ این می‌تواند یک سؤال مشترک از همه کسانی باشد که بیش از سایر مردم اهل سفر هستند؛ سؤالی که احتمالا جواب‌های آن اگر جذاب و شنیدنی باشد، می‌تواند دلیل و انگیزه‌ای باشد برای آنها که کمتر سراغ مسافرت می‌روند.

کد خبر: ۱۱۷۷۵۸۹

حالا فرض کنید اگر این سؤال‌ها از چند «سفر رو» حرفه‌ای پرسیده شود و پاسخ‌های آنها در قالب یک کتاب جمع‌آوری شود، احتمالا آن کتاب می‌تواند یک‌بمب انگیزه باشد برای هرمخاطبی که حداقل علاقه‌ای به سفر رفتن دارد. کاری که سیروس علی‌نژاد با جمع‌آوری مجموعه مصاحبه‌های خود با چند چهره‌ صاحب نام و اهل سفر در قالب کتاب «چرا سفر می‌کنید؟» موفق به انجام آن شده است. علی‌نژاد در این کتاب در قالب گفت‌وگو با ایرج افشار، همایون صنعتی‌زاده، منوچهر ستوده، هوشنگ دولت‌آبادی، نصرا... کسرائیان، محمدعلی موحد، عبدالرحمن عمادی، ایران درودی، امیر کاشفی، جمشید گیوناشویلی و منوچهر صانعی به بررسی نظرات هر کدام از این چهره‌ها درباره سفر و موضوعات پیرامونی آن پرداخته است.

اما گذشته از نظرات جالب توجه این چهره‌ها در ارتباط با سفر، آنچه به این اثر ارزشی دو چندان می‌دهد، خاطرات خواندنی این افراد از سفرهای مختلفی است که در مناطق مختلف بویژه در داخل کشور داشتند و این کتاب را به گنجینه‌ای از نکات خواندنی در ارتباط با جغرافیا و آداب و رسوم مناطق مختلف ایران تبدیل کرده است. این ویژگی مثبت را باید به انبوهی از اطلاعات عمومی و نکات جالبی که در ارتباط با ادبیات فارسی در بخش‌های مختلف این کتاب مطرح می‌شود، اضافه کنید تا متوجه شوید علی‌نژاد چه مجموعه ارزشمندی را در قالب یک کتاب در اختیار مخاطبان
قرار داده است.

آرزومند آوارگی به دشت و بیابان

ما فقط چسبیده‌ایم به غار علیصدر!

ایرج افشار، پژوهشگر فرهنگ و تاریخ ایران و ادبیات فارسی یکی از کسانی است که در این کتاب خاطرات جالب توجه او را از سفر به نقاط مختلف ایران می‌خوانیم. افشار در بخشی از خاطرات خود به موضوع جالبی در ارتباط با بی‌توجهی اغلب مسافران به جاذبه‌های طبیعی موجود در بسیاری از مناطق ایران اشاره می‌کند: «در همین نزدیک تهران، از سد لتیان که یک کیلومتر و نیم بیایید بالا، در سمت راست‌تان تپه سبزی می‌بینید. این تپه را هر چه که می‌کنند لابه‌لای خاک‌هایی که به رنگ سبز مسی است گلوله‌های کوچک و بزرگی از همان ماده به صورت سنگ و درست به شکل توپ فوتبال درمی‌آید و این تپه از نظر زمین‌شناسی یکی از عجایب دیدنی است. تا حالا کسی نبوده به همه آنهایی که تا دم آنجا می‌روند و چیزی می‌خورند و برمی‌گردند، بگوید که آقا به این تپه هم نگاه کنید! یا مثلا غار کرفتو طرف تکاب. این غار هم از نظر طبیعی پراهمیت است. ما فقط چسبیده‌ایم به غار علیصدر نزدیک همدان، که اسمش هم ساختگی به نظر می‌رسد؛ مثل این‌که غار دیگری در ایران وجود ندارد...!»

سفر کردن به قصد جست‌وجوی ریشه‌های فرهنگی

فضای فرهنگی هم جزو محیط‌زیست است

توجه به وجوه دیگر سفر یکی دیگر از مزایای کتاب «چرا سفر می‌کنید؟» است. وجوهی که یکی از نمونه‌های آن در گفت‌وگو با دکتر هوشنگ دولت‌آبادی، پزشک و تاریخ‌پژوه ایرانی این‌گونه مطرح می‌شود: «سفرهایی که آدم به قصد سیاحت می‌رود، فقط به خاطر چیزهای دیدنی است. بیشتر مردم البته دنبال زیبایی‌های طبیعت می‌روند و زیبایی هم از آنجا که ما در محیط خشک زندگی می‌کنیم، برای مردم فقط سبزی و تری و تازگی طبیعت است. در نتیجه خیلی از زیبایی‌های دیگر را ندیده‌می‌گیرند و به طرفشان نمی‌روند. اما اگر آدم به این قصد سفر کند که ریشه‌های فرهنگی خود را پیدا کند، ایران را بشناسد و ببیند مملکت چه داشته است، چه دارد و چه می‌تواند داشته باشد، باید برود آثار باستانی ایران را ببیند. من اعتقاد دارم باید محیط‌زیست را از حالت منحصر به طبیعت خارج کنیم و بدانیم که فضای فرهنگی ما هم جزو محیط‌زیست ماست. انسان‌هایی که در کشور کهنسال زندگی می‌کنند، لازم است تاریخ خود را بشناسند.»

سفر از دریچه دوربین عکاسان

وقتی همه سفرها جالب می‌شود!

سفر کردن به عنوان یک عکاس و دیدن دنیای پیرامون از دریچه دوربین عکاسان بویژه در سفر هم از نکات جالب توجهی است که فرصت مطالعه آن را در این کتاب به دست می‌آورید. نصرا... کسرائیان عکاسی است که در این کتاب بخشی از نظرات خود را درباره سفر این‌گونه بیان می‌کند: «مردم به‌طور عادی دوست دارند تعطیلاتشان را در جاهای خوش آب‌وهوا بگذرانند. در صورتی که وقتی به عنوان عکاس به سفر می‌روی این طور نیست. بنابراین کافی است نزدیکی شهداد کرمان از ماشین پیاده شوی و ببینی که مثلا ترک‌خوردگی پوسته زمین چقدر برایت جالب است. چقدر عکس می‌شود از آن گرفت. اصلا خودش به عنوان یک جزء چقدر چیزهای توجه برانگیز دارد. در حالی که مسافری که سوار بر اتومبیل از آنجا می‌گذرد، صرفا یک بخشی را می‌بیند. جنگل‌های شمال هم همین است. من اگر در جنگل‌های شمال پیاده شوم، نه تن‌ها را می‌بینم، بلکه خیلی وقت‌ها پوست یک درخت را هم می‌بینم یا شاید یک قارچی پای درخت. همه اینها دنیاهای کوچکی هستند. به این ترتیب، نه یک جا، نه یکی از سفرها و تجربه‌ها که همه‌جا جالب می‌شود.»