دلفین‌ها قربانیان صنعت گردشگری

براساس برخی آمارهای ارائه شده از سوی سازمان حفاظت محیط‌زیست ایران، به ازای هر هزار گردشگر در آب‌های قشم یک دلفین با پره قایق‌های گردشگری برخورد کرده و از بین می‌رود. دلفین‌های دلفیناریوم هم که بخش دیگری ازصنعت گردشگری را فعال می‌کنند، سرنوشت پر غصه‌ای دارند.

مطالعات نشان می‌دهد دلفین‌هایی که برای دلفیناریوم صید می‌شوند،در استخرهای مصنوعی افسردگی می‌گیرند. عمر آنها که در طبیعت حدود 50 و گاهی تا 90 سال است در اسارت به 25 سال می‌رسد.

دلفین‌های بازیگوش که در آب‌های آزاد مدام در حال جنب و جوش و بازی هستند، از جنب و جوش در دلفیناریوم‌ لذت نمی‌برند بلکه به‌دلیل برخورد با سطح سخت لبه استخرها، درد می‌کشند. آنها گرچه با حرکت دست مربی حرکات نمایشی انجام می‌دهند و با تلقین گردانندگان دلفیناریوم‌ از این نمایش‌ها لذت می‌برند، اما درواقع به دلیل گرسنگی طولانی قبل از اجرای نمایش، با حرکات دست مربی جابه‌جا می‌شوند تا شاید به غذا دست یابند.

دلفیناریوم‌ در واقع شکنجه‌گاه دلفین‌ به‌شمار می‌آید، اما در جریان تبلیغات برای افتتاح این محیط‌ها کمتر به ابعاد منفی راه‌اندازی این مراکز تفریحی و درد و رنجی که حیوان در حین آموزش و انتقال به دلفیناریوم تحمل می‌کند، اشاره می‌شود.

تغییر شیوه شکار خونین دلفین‌ها

این روزها صیادان ژاپنی برای این‌که در زمان صید دلفین‌ها حمام خون درست نکنند، شیوه‌های سنتی خود را تغییر داده‌اند تا کمتر تحت فشار افکار عمومی باشند.

ماهیگیران ژاپنی بعد از مشاهده گله‌های دلفین، تعدادی ستون ضد زنگ وارد آب کرده و با چکش روی آن می‌کوبند تا سیستم جهت‌یابی دلفین‌ها را مختل کنند و گله دلفین‌ها را به خلیجی که می‌خواهند، هدایت کنند.

دلفین‌های خسته در گذشته با چاقو یا پرتاب قلاب ماهیگیران زخمی می‌شدند و از شدت خونریزی می‌مردند و در خلیج محل صید؛ حمام خون درست می‌شد اما چند سالی است صیادان هم شیوه‌های خود را تغییر داده‌اند. آنها میله‌ای بلند را وارد بدن دلفین‌ها کرده و ساقه مغزی آنها را قطع می‌کنند. ماهیگیران به منظور جلوگیری از قرمز شدن آب دریا با خون دلفین‌ها و برای جلوگیری از نمود غیر انسانی فعالیت خود، چوب پنبه‌هایی را وارد زخم دلفین‌ها می‌کنند.