قهرمان پارالمپیک 2020 می‌شوم

حسین البته معلولیت مادرزادی ندارد. او سال 1383 و بر اثر یک تصادف دچار ضایعه نخاعی شد. خودش موضوع را این طور تعریف می‌کند: یک حادثه تلخ بود که دیگر نمی‌خواهم به آن فکر کنم، اما باعث شد از ناحیه گردن، دچار ضایعه شدید نخاعی شوم. بعد از آن تصادف، مدام با خودم می‌گفتم حالم بهتر می‌شود و دوباره روی پای خودم می‌ایستم اما یکباره به خودم گفتم، دیگر بس است؛ باید کار جدیدی را شروع کنی و نباید در گذشته به زندگی بپردازی.

خرسند امیری ادامه داد: البته قبل از آن تصادف در ورزش کاراته فعالیت داشتم اما سال 90 بود که با فدراسیون جانبازان و معلولین آشنا شدم و توانستم خودم را آنجا محک بزنم. این اولین دوره‌ای بود که در پاراآسیایی شرکت می‌کردم به لطف خدا توانستم جدا از کسب مدال طلا، رکوردشکن هم باشم. رکورد قبلی آسیا و پاراآسیایی در رشته پرتاب دیسک ۱۷ متر و ۵۲ سانتی‌متر بود که من با پرتاب 19 متر و 69 سانتی‌متر، رکورد جدیدی به ثبت رساندم. البته قبل از اعزام، خیلی‌ها می‌گفتند من حداقل می‌توانم یک برنز بگیرم اما خدا خواست با طلا به خانه برگردم.

او افزود: به این هم راضی نیستم. می‌خواهم در پارالمپیک 2020 توکیو به مدال طلا برسم. این موضوع برایم واقعا مهم است و مطمئن باشید با تمام وجودم تلاش می‌کنم به این خواسته برسم. فقط امیدوارم شرایطی برایم ایجاد شود تا بدون هیچ مشکلی، تمرینات را دنبال کنم. وضعیت تمرینی من با مشکلاتی مثل رفت و آمد همراه است ولی با این حال می‌خواهم تمام تلاشم را به کار ببندم و در نهایت قهرمان پارالمپیک شوم.

این ورزشکار خوب کشورمان در نهایت گفت: امکانات زیادی در اختیارمان نیست اما همین که می‌بینیم محمود خسروی‌وفا، هادی رضایی، حمید علی صمیمی و همه مدیران ارشد فدراسیون جانبازان و معلولین و کمیته ملی پارالمپیک حواس‌شان به ورزشکاران است، دلگرم‌مان می‌کند. من دوست دارم به مردم این موضوع را بگویم که رقابت‌هایمان در جاکارتا واقعا سخت و سنگین بود ولی خدا خواست بتوانیم بهترین عملکرد را به نمایش بگذاریم. در دو و میدانی که خودم عضوی از آن بودم، تقریبا همه به مدال رسیدند و شاید دو یا سه نفر دست شان از کسب مدال خالی ماند. این کاروان، کار بزرگی انجام داد که در تاریخ ماندگار شد.