هیاهویی به نام «اسکار»

این در حالی است که قطعا شرکت نکردن یک فیلم در اسکار به معنای کم‌ارزش بودن محتوای آن نیست و چه بسا فیلم‌هایی که در این رویداد هنری پذیرفته نشدند، اما ارزش و اعتبار ویژه‌ای برای همه ما دارند.

به هر حال سوالی که همه ساله در این ایام و در این باره مطرح می‌شود این است که ساز و کار انتخاب نماینده ایران برای شرکت در آکادمی اسکار چگونه است؟ آیا روند مشخص و تعریف شده‌ای برای این انتخاب وجود دارد یا خیر؟ ارزش‌های سینمایی یک فیلم و داشتن ویژگی‌های لازم برای پذیرش در اسکار چقدر اهمیت دارد و...، اما با وجود تمام سوالات مطرح شده نکته‌ای که در این بین مشخص است این است که ما هیچ ساز و کار تعریف شده و مشخصی در این زمینه ندارد و در حقیقت ما هنوز به ساز و کار ثابتی در این باره نرسیده‌ایم.

تجربه دوره‌های گذشته نمایانگر آن است که یکی از شاخصه‌های فیلم‌های مناسب برای ارائه به اسکار این است که فیلم مذکور تصویر مناسبی از فرهنگ و اصالت ایرانیان صلح‌جو ارائه دهد و همچنین سابقه نمایش در جشنواره‌های معتبر جهانی را داشته باشد، به عبارت دیگر یک شناخت بین‌المللی قبلی از فیلم و عوامل آن در سطحی گسترده به وجود آمده باشد.

بر این اساس مهم‌ترین قضیه‌ای که هیات انتخاب باید مدنظر داشته باشد این است که فیلم منتخب برای معرفی به اسکار چه پشتوانه بین‌المللی دارد؟

به عبارت دیگر کدام کمپانی پخش فیلم در آمریکا را به عهده دارد؟ زیرا که قدرت و اعتبار کمپانی پخش‌کننده و ایجاد کمپین تبلیغاتی برای معرفی فیلم از نکات مهم این ماجراست.

یادش بخیر، چند سال قبل از آن‌که فیلم جدایی نادر از سیمین جایزه اسکار را ببرد، یکی از کارگردانان سینما می‌گفت: «اسکار مثل مهریه است. نه کسی داده و نه کسی گرفته»! ولی جدایی نادر از سیمین ثابت کرد اسکار برای سینمای ایران، مساله بعید و دور از تصوری نیست و سینمای ایران ظرفیت مطرح شدن در مجامع بین‌المللی را دارد.

به هر حال امیدواریم و آرزو می‌کنیم امسال هم «بدون تاریخ بدون امضا» بتواند مهریه‌اش را آکادمی اسکار بگیرد! ما که خوشحال می‌شویم.

ساناز قنبری

سینما