بگذارید رسانه کارش را بکند!

این موضوع در مورد همه صادق است و نمونه‌های گوناگونی را می‌توان یافت که بنا بر توصیه یا احیانا فشارهای بیرونی، رسانه ناچار به خودسانسوری در وظایفش شده است.

اما سازمان صداوسیما شاید در بین همه رسانه‌ها، وضعیتی استثنائی‌تر و حادتر داشته باشد. از یک طرف به‌دلیل گستردگی دایره مخاطبینش، همیشه از سوی مردم تحت این فشار (به حق) قرار دارد که چرا برنامه‌های صریح‌تر و گزنده‌تر از برنامه‌های فعلی در دفاع از حقوق مردم و مطالبه از مسئولان پخش نمی‌کند و از سوی دیگر توسط نهادهای مختلف برای مطالبه‌نکردن و حتی گاهی نقد تحت فشار قرار دارد و متاسفانه در برخی موارد هم ابزار اصلی ادامه حیات صدا و سیما، یعنی بودجه توسط ارگان‌های متولی به نوعی گروگان گرفته می‌شود تا به زور هم که شده، جلوی نقد گرفته شود.

در تازه‌ترین مورد از این دست، خبرگزاری ایرنا گزارشی منتشر کرد و با تاختن به صدا و سیما در‌خصوص عدم پخش یک آیتم پیرامون فساد در فوتبال از برنامه نود، علت اصلی پخش نشدن این آیتم را سیاست‌های رسانه ملی بویژه مدیر جدید شبکه سه سیما دانست. در حالی که ماجرا اتفاقا بر خلاف چیزی است که خبرگزاری دولت مدعی شد نه ممانعت صداوسیما از پخش این آیتم، بلکه فشارها و پیغام و پسغام‌های مدیران محترم قوه مجریه بوده که مانع از پخش گزارش ضدفساد در برنامه نود شده
‌است.

ممانعت از شفافیت در رسانه‌ها بویژه صداوسیما، هر چند ممکن است در کوتاه‌مدت به سود یک مدیر یا یک مجموعه باشد اما قطعا در میان‌مدت و بلندمدت با توجه به گستردگی شبکه‌های اجتماعی و آگاه شدن مردم از وقایع، نه‌تنها به سرمایه اجتماعی رسانه ضربه می‌زند بلکه مدیران اجرایی را هم در مظان اتهام قرار می‌دهد که مگر چه سودی در پنهان کردن فساد یا نقد نشدن وجود دارد که این همه تلاش برای ساکت کردن رسانه‌ها صورت می‌گیرد؟

علیرضا ملوندی

رسانه