برای اولین بار

از همان ابتدا تقریبا هیچ همدمی در اندیشه و شعر در آن دیار نداشتم و از این رو با مشقات فراوانی آهسته و پیوسته، با صبری که زبانزد مردمان کویر است، به راهم ادامه دادم. اکنون که این چند واژه را می‌نویسم، سه سالی می‌شود که به جهات مختلف در تهران ساکنم.

بهانه این نوشته، نه بیان مصائبی است که پیش از حضورم در تهران داشته و کشیده‌ام؛ بلکه گفتن از یک اتفاق است؛ اتفاقی که شاید برای بسیاری از شاعران شهرستانی مهم باشد: دیدار با رهبر انقلاب. دیداری که هرساله در نیمه رمضان برگزار می‌شود و اشعار بعد از گذران روند دریافت و نقد و بررسی، انتخاب می‌شوند تا شاعران‌شان در این جلسه شعرشان را بخوانند.

بعد از سال‌ها، ساز مخالف روزگار برای شاعران استانم بر وفق مراد نواخت و من به عنوان اولین شاعر جوان یا شاید اولین شاعر سیستان و بلوچستان، توفیق شعرخوانی را به دست آوردم.

اتفاقی که شاید، دوباره افتادنش برای شاعران استانم به این زودی نباشد. لحظه‌ای که شعرخوانی ام را در تلویزیون دیدم، بیش از آن که از دیدن خودم خوشحال شوم، از این خشنود بودم که در کنار نام من، استان سیستان و بلوچستان زیرنویس شده. این یعنی اگر شاعری در کوره‌دهاتی در سیستان و بلوچستان، در اوج ناامیدی اما با پشتکار قلم‌فرسایی می‌کند، با دیدن شعرخوانی‌ام، حتما ذوق‌زده خواهد شد و امیدوار، که «من هم می‌توانم».

چیزی که در کلام علیرضا قزوه هم در همان جلسه دیده شد وقتی که از محرومیت سیستان و بلوچستان در شعر و ادبیات گفت و خدا را شکر کرد که چهره‌های خوبی گل کرده‌اند و از جمله نام من را بر زبان راند. چیزی که تا چند روز و تاکنون که در حال نوشتن هستم مرا آزار می‌دهد، این است که مسئولان فرهنگی استان در سکوت خبری و بی‌اعتنا به چنین رویدادی، نه‌تنها غبار ناخودباوری را از چهره فرهنگ و ادب استانم نزدودند؛ بلکه امیدکشی کردند. این نوشتار درد دل یا مساله‌ای شخصی نیست بلکه بیان دردی است که انگار هنوز هم قرار نیست از سینه پرغصه فرهنگ و ادب استانم رخت بربندد.

به امید روزی که خداوند قدرت استدراک را به مسئولان فرهنگی استانم عطا کناد؛ آمین! ما زنده‌ایم هنوز.

مجید لشکری
شاعر و کارشناس ادبیات