راهی که به مقصد نمی‌رسد

در روزهای گذشته مدام اخباری شنیده‌ایم درباره رونمایی کمدی تازه کمال تبریزی با نام «مارموز» در جشنواره جهانی یا حضور فیلم اخیر فرمان آرا «حکایت دریا» در این جشنواره! خبرسازی درباره رونمایی از یک کمدی عطارانی با عنوان «هزارپا» در جشنواره جهانی فجر از دیگر اخبار این‌گونه است. به مانند ادوار پیشین خبرسازی درباره افتتاحیه این جشنواره جهانی با آثار متأخر اصغر فرهادی و مجید مجیدی نیز در این زمره جای می‌گیرد. بماند که کلی از فیلم‌های گمنام و کم نام و نشان که نتوانسته اند به جشنواره ملی راه یابند هم سهمی دیگر از این خبرسازی‌ها را به خود اختصاص داده‌اند.

این‌که جشنواره‌ای با پسوند جهانی چطور بعد از چهار دوره برپایی و حمایت مالی دولت و صرف بودجه نسبتا زیاد برای آخرین دوره، هنوز نتوانسته با تمرکز بر فعالیت‌های بین‌الملل خود توجه‌ساز شود و برای خبرسازی باید دست به دامن محصولات داخلی شود جای سوال دارد؟

مگر هدف از برگزاری این جشنواره، تسهیل شرایط حضور محصولات معتبر سینمای جهان در ایران نبود؟ پس چرا به اینجا رسیده‌ایم که باید مهم‌ترین خبرسازی‌های محفل جهانی فجر درباره حضور فیلم‌های جامانده از بخش ملی در این جشنواره باشد؟ دست‌اندرکاران جشنواره جهانی فجر هنوز که هنوز است و در حالی که پنجمین دوره مستقل و با بودجه ویژه را در پیش دارند از رونمایی حداقل سه محصول معتبر جهانی و دیده‌نشده عاجزند.

در این اوضاع و احوال برگزارکنندگان تکیه می‌کنند بر آمار کمّی و مثلا این‌که از 50 کشور جهان تقاضای حضور در جشنواره وجود دارد، اما هنوز خبری از این‌که فلان فیلمساز مطرح بناست در جشنواره حضور پیدا کند یا بهمان محصول استراتژیک بناست رونمایی‌اش را در جشنواره جهانی انجام دهد، نیست.

یعنی از این حیث از جشنواره‌هایی مانند مقاومت و عمار که یکی با رونمایی فیلم «پادشاه شن‌ها» نجدت انزور و دیگری با حضور فیلمسازی مانند «میگل لیتین» کوشیده قدم‌هایی در راه تأثیرگذاری بین‌المللی انجام دهد عقب‌تر است. آن هم در اوضاع و احوالی که بودجه برگزاری جشنواره‌های عمار و مقاومت 30 درصد جشنواره جهانی هم نیست و سیاهه مدیران و مشاوران و معاونان جشنواره جهانی که همه هم لابد حقوق‌بگیر جشنواره‌اند به حدود
30 نفر رسیده است!!!

بناست چه کنیم؟ ادامه این مسیر نادرست یا اصلاح مسیر؟

به نظر می‌رسد در آستانه برگزاری پنجمین دوره مستقل بین‌الملل فجر نیاز داریم به بازبینی اهدافی که روز اول برای این محفل معرفی شد.

ادامه مسیر با روند فعلی به هر جایی برسد به جهانی شدن که هیچ حتی به منطقه‌ای شدن جشنواره منجر نمی‌شود.