درد حیات وحش‌ درمان ندارد

روزانه چند پرنده وحشی بال شکسته یا دیگر گونه‌های آسیب دیده تحویل ادارات محیط زیست می‌شوند، اما چون بودجه و نیروی متخصص نیست، عملا حیوانات آسیب‌دیده از چرخه طبیعت حذف می‌شوند و جایگاه آنها در اکوسیستم طبیعی دچار اختلال می‌شود.

به عنوان دامپزشکی که در محیط زیست کار می‌کند از مسئولان درخواست دارم به مساله تربیت درمانگر حیات وحش توجه و حتما روی تربیت این نیروها سرمایه‌گذاری کنند. تربیت نیروی انسانی متخصص یک نیاز جدی است که تاکنون مغفول مانده است.

برای رفع این مشکل می‌توان در کشور دوره‌های تخصصی برگزار کرد یا این‌که افرادی به خارج اعزام شوند و پس از آموزش بازگشت به کشور، در دانشکده‌های دامپزشکی تدریس کنند.

متاسفانه در دانشکده‌های دامپزشکی ایران به موضوع حیات وحش توجهی نمی‌شود و بحث‌های حیات وحش به عنوان یک سرفصل یا واحد درسی در دانشگاه‌های ایران وجود ندارد. تمرکز نظام آموزشی روی حیوانات خانگی و دام بزرگ است. تلاش‌هایی در سال‌های قبل شد که موضوع آشنایی با حیات وحش در بحث‌های دوره دکترای دامپزشکی حرفه‌ای وارد شود که متاسفانه به نتیجه نرسید. در مورد حیات وحش چه جنبه باغ وحشی و چه جنبه حیات وحشی که در طبیعت وجود دارد، در دوره‌های دکترای تخصصی رشته‌ای وجود ندارد. چند نفری هم که در این حوزه کار می‌کنند، افراد علاقه‌مندی هستند که به صورت فردی مطالعه کرده‌اند یا خارج از کشور دوره دیده‌ا‌ند.

سازمان حفاظت محیط زیست هم نسبت به تربیت درمانگر متخصص خیلی پیگیر نیست و تلاشی برای تربیت نیروی متخصص در این زمینه نمی‌کند. در حوزه حیات وحش بحث پیشگیری، مقابله و درمان بیماری مطرح است که متاسفانه در این زمینه‌ها ضعف وجود دارد.

این درحالی است که اندک نیروهای دامپزشکی هم که در استان‌ها تحت عنوان کارشناس حیات وحش استخدام شده‌اند، به قدری درگیر مسائل دیگر می‌شوند که از دامپزشکی دور شده و به کارهای دیگر گمارده می‌شوند. در نتیجه عملا از تخصص آنها استفاده‌ای نمی‌شود. چند سال پیش در سازمان حفاظت محیط زیست کارگروه مشترکی بین این سازمان و سازمان دامپزشکی تشکیل شد تا مباحث حیات وحش پیگیری شود. یکی از مصوبات هم توجه به تدریس پزشکی حیات وحش در دانشگاه‌ها بود. اما چون‌ این مصوبات برای دستگاه‌ها الزام‌آور نبود، این مساله
مسکوت ماند.

سعید یوسف‌پور

دامپزشک