نکات ایمنی آبگرمکن‌های دیواری

برخی افراد بر این باورند گازگرفتگی با آبگرمکن در صورتی اتفاق می‌افتد که دستگاه خراب و دچار نشتی گاز باشد در صورتی که مسمومیت تنفسی و خفگی ناشی از این دستگاه علل مهم دیگری دارد.

بیشتر بدانید...

آبگرمکن‌های دیواری در مقایسه با آبگرمکن‌های زمینی نیاز به مصرف گاز بیشتری دارند و به دنبال آن اکسیژن موجود در فضا را بسرعت مصرف می‌کنند و اگر تهویه خوب نباشد، منجر به بدسوزی دستگاه و تولید گاز سمی CO می‌شود؛ بنابراین باید برای دستگاه‌های گازسوز بویژه آبگرمکن‌های دیواری راه‌های ورود هوا مهیا باشد.

جایی که آبگرمکن نصب می‌شود باید لزوما دارای پنجره یا هواکش مناسب باشد و نصب این دستگاه در فضاهای غیرقابل تهویه همچون اتاق‌ها و زیرزمین‌هایی که در آن هوا جریان ندارد یا مکان‌های سربسته و انباشته از بخارات آب مثل حمام و توالت ممنوع است. بخارات آب منجر به کمبود اکسیژن و عملکرد نامناسب دستگاه و گاز گرفتگی و خفگی می‌شود.

نصب آبگرمکن در محیط‌های باز که در مجاورت با وزش هوای سرد و منجر به عملکرد نامناسب آن می‌شود، توصیه نشده است.

بهتر است وسایل گازسوز بخصوص آبگرمکن توسط کارشناسان مجرب نصب شود تا هر گونه ضوابط ایمنی استاندارد‌های ملی لوازم گازسوز در آن رعایت شود.

نصب آبگرمکن در ساختمان‌هایی با متراژ کمتر از 50 مترمربع به دلیل فضای محدود و همچنین نصب این دستگاه در مغازه‌هایی که برای استراحت شبانه کارکنان استفاده می‌شود بسیار خطرناک گزارش شده است.

محل نصب دستگاه باید نزدیک به دریچه دودکش بوده و پیلوت آبگرمکن قابل مشاهده باشد و از نصب آن در مکان‌هایی که سقف کوتاه و از جنس مواد قابل اشتعال چوبی و یونولیت و... است باید خودداری شود.

آبگرمکن نباید در مجاورت وسایل گرما زا، مایعات قابل اشتعال و سیم و پریز برق نصب شود.

قبل نصب آبگرمکن برای اطمینان از مکش دودکش، مجرا را با شعله کبریت یا آتش زدن کاغذ امتحان کنید تا متوجه عملکرد صحیح دودکش شوید.

براساس نوع آبگرمکن، قطر دودکش آن متغیر خواهد بود. سعی کنید دودکش زانوها و طول افقی کمتری داشته و دارای کلاهک اچ باشد.

هرگز از یک آبگرمکن برای دو طبقه استفاده نکنید. نصب آبگرمکن در محلی که دودکش به صورت شبکه‌ای در ساختمان اجرا شده و برای چند وسیله گازسوز دیگر استفاده می‌شود، ممنوع است.