خداحافظ؛ پولادمرد تنها

تنها چیزی که کمرش را تا کرد نامرادی‌های روزگار بود. در این سال‌ها وزنه برداران زیادی را تربیت کرده بود. برای خیلی‌ها استاد بود و دوست نداشت در قامت یک استاد دستش را جلوی دیگران دراز کند. به همین خاطر خانه‌اش را فروخت تا خرج بیماری‌اش کند. خرج خودش و دخترش نیلوفر که او هم از یک بیماری نادر ژنتیک رنج می‌برد. برای یک قهرمان آسیا سخت است این بی‌توجهی‌ها. با این حال تقی روحانی سال‌های زیادی مسافرکشی کرد تا شاید با شنیدن درد دل مسافرها مشکلات خودش را فراموش کند.

آن روزها که جوان تر بود یک ایران او را با عنوان اولین وزنه بردار 200 کیلوزن آسیا می‌شناختند. سال 59 و در اولین قهرمانی تیم ملی وزنه‌برداری در آسیا در سال‌های بعد از انقلاب، یکی از چهار مرد طلایی ایران بود. در آن مسابقات که در سئول کره جنوبی برگزار شد تقی روحانی، علی پاکیزه جم، رمضانعلی تیموری و علی وادی روی سکوی قهرمانی ایستادند و اولین کسانی بودند که پرچم جمهوری اسلامی ایران را در میادین بین‌المللی به اهتزاز در آوردند. آنها اولین طلایی‌های وزنه‌برداری ایران در سال‌های بعد از انقلاب بودند، با این حال وقتی روحانی تنها شد، کسی آن روزها را یادش نبود. مدتی با ون مسافر جابه‌جا کرد و بعد هم روی پیکان کار کرد. آنقدر کار کرد تا پزشکان او را از رانندگی منع کردند. چاره‌ای هم نبود. در برهه‌ای هر چه درمی آورد خرج ماشینش می‌کرد، چون تصادف می‌کرد. چون پارکینسون داشت، چون مغزش به دیگر اعضای بدن بخوبی دستور نمی‌داد.

قبل از آن که آن روزهای تلخ را تجربه کند، سال‌ها مربی تیم ملی بود؛ از بازی‌های آسیایی 1986 سئول تا مسابقات قهرمانی آسیای 1995 که فردین فتاحی برای ما طلا گرفت. در کنار آن، سال‌های زیادی در سالن کبکانیان تهران مربیگری کرد. با این حال وقتی خانه نشین شد، چشم امیدش به حقوق ناچیزی بود که از صندوق حمایت از قهرمانان برایش واریز می‌شد، حقوقی کمتر از 150 هزار تومان در ماه. پنج برابر این پول هزینه درمانش بود در ماه. تازه دخترش هم بود. سید‌تقی روحانی در چنین شرایطی از بین ما رفت.

رضا پورعالی

گروه ورزش