داستــان جــدایی دو کــره

تاریخ شبه‌جزیره کره، از روابط پر فراز و نشیب کره‌‌ای‌ها با چین حکایت دارد، اما این شبه‌جزیره اغلب به صورت واحد اداره می‌شد و از اواخر قرن 14 تا اواخر قرن 19 میلادی، پادشاهی چوسان بر آن حکومت می‌کرد. در قرن هفدهم، کره چنان از رابطه با دیگر کشورهای خارجی ابا داشت که به کشوری منزوی معروف شد. سرانجام با انعقاد معاهده تجاری اجباری با ژاپن در سال 1876، بنادر کره روی کشتی‌های تجاری خارجی گشوده شد. کمی بعد، آمریکا و کشورهای اروپایی وارد داد و ستد با کره شدند و دخالت دولت خارجی در امور داخلی کره شدت گرفت.

برخی معتقدند ریشه جدایی دو کره از اینجا آغاز می‌شود؛ درست پس از پیروزی‌ ژاپن در جنگ‌هایش با چین (1895) و امپراتوری روسیه (1905) که شبه‌جزیره کره تحت استیلای ژاپن قرار گرفت. سال 1910 میلادی، کشور کره رسما به امپراتوری ژاپن ضمیمه شد.

به دنبال مرگ آخرین امپراتور کره در مارس 1919، یک گردهمایی عظیم با شرکت دو میلیون نفر در سئول برگزار شد و طی آن، کره‌ای‌ها خواستار استقلال شدند، اما برخورد خونین قوای ژاپنی و مزدوران کره‌ای با تجمع‌کنندگان منجر به کشته و زخمی شدن 23000 نفر شد. طی جنگ جهانی دوم، دولت‌های آمریکا، چین و بریتانیا به مردم کره وعده استقلال دادند. نیروهای استقلال‌طلب کره‌ای در سال 1942 میلادی به ژاپن اعلام جنگ دادند و تا زمان تسلیم ژاپن در سال 1945 میلادی جنگ ادامه یافت.

جدا شدن 2 کره

با شکست ژاپن در جنگ جهانی دوم قسمت شمالی به تصرف اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی و قسمت جنوبی به تصرف آمریکا درآمد. سال 1945 کنفرانس‌های بین‌المللی یالتا و پوتسدام تشکیل و کره به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم و مدار 38 درجه شمالی تا زمان اتحاد مجدد به عنوان مرز دو کره تعیین شد، ولی همکاری دو دولت عملی نبود، زیرا در ناحیه شمال، رهبری را کمونیست‌ها به عهده داشتند و در جنوب طرفداران غرب بر سر کار بودند. عاقبت سال 1948 تقسیم کره به دو کشور صورت رسمی یافت و دو حکومت کره شمالی (جمهوری دموکراتیک خلق کره) و کره جنوبی (جمهوری کره) برقرار شد که هر دو مدعی حکومت بر کل شبه‌جزیره بودند و این اختلاف سال 1950 به جنگ کره انجامید.

جنگ کره

25 ژوئن 1950، کره شمالی به کره جنوبی حمله‌ور شد. هفت لشکر پیاده و یک تیپ زرهی تانک، عملیات را آغاز کردند. سازمان ملل متحد دست به کار شد و در همان روز، شورای امنیت سازمان ملل متحد بدون حضور شوروی که جلسه را به دلیل دادن کرسی چین به تایوان تحریم کرده بود، قطعنامه‌ای تصویب کرد که طی آن خواستار توقف جنگ و عقب‌نشینی کره شمالی به شمال مدار 38 درجه شد. 27 ژوئن 1950 شورای امنیت سازمان ملل متحد به پیشنهاد آمریکا تصویب کرد که نیروهای چند دولت عضو آن سازمان برای مقابله با حمله کره شمالی به کمک کره جنوبی بشتابند. به دنبال این تصمیم آمریکا و 15 کشور دیگر نیروهای نظامی خود را برای شرکت در جنگ اعزام داشتند.

28 ژوئن سئول سقوط کرد. پنج روز پس از حمله تردیدی باقی نماند که شکست نهایی از آن نیروهای کره جنوبی و متحدانش بخصوص آمریکاست. از این رو آمریکا سواحل کره را محاصره و مناطق صنعتی و مسکونی کره شمالی را بمباران کرد. 15 سپتامبر 1950، نیروهای آمریکایی در اینچئون واقع در ساحل غربی کره جنوبی پیاده و با حمله‌ای برق‌آسا شهر سئول را اشغال کردند. قوای سازمان ملل به سوی نواحی شمالی پیش رفتند و 10 اکتبر شهر پیونگ‌یانگ، پایتخت کره شمالی به دست آنان افتاد. 16 اکتبر نیروهای کره جنوبی به مرز منچوری رسیدند.

از آن طرف، چین کمونیست به عنوان دفاع از مرزهای خود و به دلیل این که خود هدف بعدی نباشد، در صحنه نبرد به نفع کره شمالی وارد شد و نوامبر 1950 ضربات شدیدی بر نیروهای آمریکایی وارد آوردند تا این که سوم دسامبر 1952، سئول بار دیگر به دست نیروهای چینی و کره شمالی افتاد. حمله متقابل نیروهای آمریکایی، سرانجام موجب تسلط دوباره آنان در 27 آوریل 1952 بر سئول شد، اما با حمله مجدد کمونیست‌ها در 16 می 1953، سئول دوباره سقوط کرد و با حمله نهایی نیروهای سازمان ملل، سئول دوباره به دست آنها افتاد.

از ماه ژوئن تلاش برای مذاکره میان طرفین آغاز شد و سرانجام در 27 جولای 1953 پیمان آتش‌بس جنگ کره امضا شد، اما هیچ‌گاه پیمان صلحی میان این دو کشور امضا نشد و آنها تا امروز در حالت جنگ هستند.