در گلزار شهدای بهشت زهرای تهران، جایی حوالی قطعه 53 و ردیف 87، یک مزار با شکل و شمایلی متفاوت تر از بقیه در دل زمین آرام گرفته. مزاری که حکایتش با بقیه فرق دارد، مزاری با سنگ مرمر سبز رنگ. سنگی که کیلومترها راه را طی کرده تا برسد به ایران، به قطعه شهدا و بشود سنگ مزار شهید مدافع حرم رسول خلیلی؛ حکایت این سنگ مزار به کربلا می‌رسد ، به ضریحی شش گوشه که عاشقانش بعد از 1378 سال هم سر از پا نمی‌شناسند و به خاطرش جان می‌دهند؛ عاشقانی مثل صاحب همین مزار. مثل خود رسول که از آبان 1392 وعده دیدار او و پدرو مادرش به یک نشانی سرراست می‌رسد؛ به بهشت زهرا و گلزار شهدا؛ بهانه‌ای که باعث می‌شود پای حرف‌های رمضانعلی خلیلی بنشینیم، پدری که به شهادت کوچک‌ترین پسرش افتخار می‌کند.