فیلم دیدن در ارتفاع پست

این درس نگرفتن از تاریخ، هر سال در جشنواره فیلم فجر هم تکرار می‌شود، اما باز دور از جانتان ما عشق فیلم‌ها و علاقه‌مندان سینما به سمت آدمیت حرکت نمی‌کنیم. این دوره هم ما با کلی سلام و صلوات و نذر و نیاز در یک روز زمستانی مطبوع با آسمانی آبی با یکی از این تاکسی‌های اینترنتی شال و کلاه کردیم و راهی برج میلاد شدیم. یک توضیحی درباره این برج میلاد هم بدهم و یک بار برای همیشه رفع ابهام کنم؛ خیلی‌ها فکر می‌کنند اهالی رسانه و هنرمندان هر سال فیلم‌ها را در برج میلاد و آن سازه معروف می‌بینند، اما فیلم‌ها دقیقا در سالن سینمای مرکز همایش‌های برج میلاد به نمایش در می‌آید و ما در واقع لب چشمه می‌رویم و تشنه بر می‌گردیم. البته بعد از حادثه پلاسکو، همان بهتر که گذرمان به ساختمان‌های مرتفع نیفتد و در ارتفاع پست فیلم ببینیم.

به هرحال روز اول جشنواره برای اهالی رسانه چندان امیدوارکننده شروع نشد؛ اگر از فیلم‌های مستند که در ساعت مهجور یک‌و‌سی دقیقه اکران می‌شوند، بگذریم، استارت آثار داستانی قرار است از ساعت 15 و 30 دقیقه بخورد، اما جشنواره دراولین قدم خراب کرد و فیلم با نیم ساعت تاخیر به نمایش درآمد. تازه «خانه دیگری» چیز دندانگیری هم نبود و خبرنگاران و منتقدان را راضی نکرد. ضمن این‌که تاخیر در نمایش فیلم باز هم برنامه‌ها را با فشردگی روبه‌رو کرد و فرصتی برای تنفس و آرامش نگذاشت. این تازه روز خلوت جشنواره بود و چنین مشکلاتی در روزهای شلوغ تر، دردسر بیشتری به همراه دارد. امسال هم سروکار اهالی رسانه و سینما با گیت ایکس ری است و در هر بار رفت و آمد با فضایی امنیتی مواجهیم؛ البته با برخوردی محترمانه و دوستانه و لبخندی ملیح. امیدوارم سیمرغ نامه‌های بعدی هیجان بیشتری داشته باشد.

علی رستگار