لذت پرواز در اوج آسمان +عکس

تنها کافی است چند جلسه‌ای در دوره‌های آموزشی پرواز شرکت کنید و بعد می‌توان چشم‌ها را باز کرد و سوار بر پاراگلایدر از بالای تپه پرید و در هوا معلق بودن را تجربه کرد.

پاراگلایدربازهای حرفه‌ای می‌گویند فقط کافی است از پرواز نترسید، اگر نترسیدید شما می‌توانید اوج هیجان را در این تفریح بی‌نظیر تجربه کنید.

شما چطور؟ از پرواز می‌ترسید یا نه؟ حاضرید چشم‌هایتان را ببندید و پس از چند گام دویدن با پاراگلایدر، لذت پرواز در آسمان آبی را تجربه کنید؟

پاراگلایدر چیست؟

پاراگلایدرینگ یا اصطلاحا چترپری، یک ورزش تفریحی و رقابتی هیجان‌انگیز است. هنگام پرواز، خلبان آن، پرواز را با یک پاراگلایدر که در واقع نوعی بادپر است تجربه می کند. این وسیله موتور ندارد و نشست و برخاست آن توسط پاهای خلبان انجام می گیرد.

هنگام پرش، خلبان خود را با تسمه‌هایی به یک پاراگلایدر وصل می کند. این وسیله مانند بال هواپیما باعث تعلیق می‌شود و خلبان با استفاده از طناب‌هایی آن را کنترل می‌کند تا جهت و سرعت حرکت خود را تغییر دهد.

پاراگلایدر یک وسیله نوظهور پروازی است که به سرعت در جهان در حال توسعه است. این وسیله ساده‌ترین وآخرین دستاورد بشر برای پرواز شخصی بوده و با توجه به این‌که وزن و حجم کوچکی دارد به‌راحتی قابل حمل است.

سازه بال از نوعی پارچه خاص نایلونی و توسط بندهایی بسیار محکم از جنس کولار ترکیب یافته که به وسیله یک قفل فولادی به صندلی که دربر گیرنده خلبان است متصل می‌گردد.

پاراگلایدر چگونه پرواز می‌کند؟

پرواز به چند شکل آغاز می‌شود؛ در روش اول خلبان با سرعت در جهت مخالف باد می‌دود و چتر را پشت سر خود می‌کشد. برخورد باد به زیر چتر آن را به اهتزاز درمی‌آورد و نهایتا موجب به پرواز درآمدن خلبان می‌شود.

اگر باد شدیدتر باشد گاهی خلبان ابتدا در جهت مخالف می‌ایستد تا باد چتربال را از زمین جدا کند و سپس برگشته و شروع به دویدن می‌کند تا از زمین جدا شود.

این روش‌ها معمولا در نواحی کوهستانی انجام می‌شود تا خلبان بتواند از تفاوت ارتفاعش با زمین پست‌تر نیز برای تداوم مدت پرواز استفاده کند.

در روش دوم که معمولا در نواحی پست استفاده می‌شود، خلبان به کمک یک وسیله دیگر کشیده می‌شود تا به ارتفاع مناسب برسد و بعد خود را از طنابی که توسط آن کشیده شده جدا می‌کند و مستقلا پرواز می‌کند.

از کجا شروع شد؟

اولین قدم‌ها در جهت شکل‌گیری چتربال در دهه 1960 میلادی توسط ناسا صورت گرفت. در آن دوره برای کاهش آسیب سفینه‌های فضایی به هنگام فرود از چتر استفاده می‌شد این روش تا قبل از اختراع شاتل‌ها رواج داشت اما در خلال این مطالعات فعالیت‌های مثبتی در جهت پیشرفت چترهای اتوماتیک و سقوط آزاد انجام گرفت.

تا سال 1985 میلادی وسیله‌ای به نام پاراگلایدر وجود نداشت تا این‌که سال 1986 میلادی کوهنوردان سوئیسی برای پایین آمدن از کوه از این وسیله استفاده کردند. البته وسیله‌ای که آنها استفاده می‌کردند بیشتر به چتر سقوط آزاد شباهت داشت و به مرور زمان به شکل امروزی تغییر شکل داد.

پایین آمدن از کوه با پاراگلایدر انگیزه‌ای شد برای پیشرفت این ورزش به طوری که امروزه به ورزشی مستقل در نقاط مختلف جهان تبدیل شده‌است. در این راستا کارخانه‌هایی برای تولید این وسیله به‌وجود آمد که در پیشرفت و تکامل چتربال بسیار بسیار موثر بودند.

با اختراع کایت در دهه 70 میلادی، پرواز جنبه مردمی‌تری به خود گرفت ولی پرواز با کایت به دلایلی مانند سختی فراگیری، حمل و نقل و وزن برای همه آسان نبود. اواسط دهه 80 میلادی و با آمدن چتربال، بخشی از این مشکلات حل شد و پرواز دیگر مختص افراد خاص نبود.

چتر پری در ایران

ورزش چتر پری در ایران، زیر مجموعه‌ای از ورزش‌های هوایی است. انجمن ورزش‌های هوایی ایران به‌عنوان متولی این ورزش در کشور زیر نظر فدراسیون انجمن‌های ورزشی فعالیت می‌کند.

در عین حال سایت‌های متعدد پاراگلایدر در اغلب استان‌های کشور هم وجود دارد. سایت‌هایی که هم کار آموزش را انجام می‌دهند، هم میزبان پروازهای تفریحی علاقه‌مندان این رشته ـ که البته قبلا پرواز را فرا گرفته‌اند ـ است.

آیا خطری هم شما را تهدید می‌کند؟

مطمئن‌ترین و امن‌ترین روش در هر ورزشی این است که آن را از طریق تلویزیون تماشا کنید! شما مطمئنا در میان دوستانتان و حتی در میان بازیکنان حرفه‌ای رشته‌های ورزشی گوناگون دیده اید که در اثر ورزش صدمه دیده و روانه بیمارستان شده‌اند حتی ممکن است برای خود شما هم پیش آمده باشد. آنچه مسلم است، اغلب این حوادث در اثر بی‌احتیاطی یا خطا به‌وجود می‌آید.

درباره پاراگلایدر هم باید گفت که این ورزش خطرناک‌تر از ورزش‌هایی همچون کوهنوردی، غارنوردی، اسکی و موتورسواری نیست، چه بسا که دارای خطرات کمتری هم باشد. اما به این نکته باید توجه کرد که رعایت نکردن قوانین و مقرارت در ورزش‌های هوایی دارای اهمیت حیاتی است.

استفاده از وسایل مطمئن و مناسب، بازرسی دوره‌ای وسایل، آگاهی کافی از هواشناسی و پرهیز از پرواز در هوای نامناسب، داشتن پشتیبانی زمینی، پرهیز از اقدام به پرواز به صورت انفرادی و شرکت در برنامه‌های تیمی و گروهی و رعایت دیگر مسائل و مقرارت پروازی، پاراگلایدر را به وسیله‌ای بسیار لذتبخش و ایمن برای پرواز تبدیل می‌کند.

قیمت‌ها چطور است؟

در مورد قیمت‌ها همین‌قدر به شما بگوییم که اگر روزی تصمیم گرفتید پاراگلایدر را امتحان کنید از جیب پر خود و خانواده‌تان مطمئن باشید.

چرا که فقط هزینه کلاس‌های آموزشی‌اش در سطح ابتدایی بدون نیاز به تجهیزات حدودا 8.5 میلیون تومان است.

مرحله بعدی خرید تجهیزات و بال است که برایتان بین 14 تا 15 میلیون تومان آب می‌خورد البته روش دیگر پرواز با پاراگلایدر، سوار شدن به این وسیله در شرایطی است که فرد دیگری آن را هدایت می‌کند. برای این کار شما نیاز به آموزش‌های خلبانی پاراگلایدر ندارید.

شما در یکی از تورهای متعددی که برای این منظور در رسانه‌ها تبلیغ می‌شود، ثبت‌نام می‌کنید و با پرداخت مبلغی، پرواز را در کنار یک خلبان حرفه‌ای تجربه می‌کنید. طبیعی است که هیجان این گونه پریدن هم زایدالوصف است و می‌تواند حسابی شما را سر حال بیاورد.

ضمن این‌که اخیرا خلبانان حین پرواز با مونوپاد از شما عکس سلفی هم می‌گیرند، عکسی که می‌توانید قابش کنید و هر وقت که آن را می‌بینید به شجاعت و جسارت خودتان افتخار کنید. اگر سایت‌ها را جستجو کنید گزینه‌های زیادی برای پرواز تفریحی پیدا می‌کنید.

قیمت‌ها از 50 تا 150 هزار تومان برای هر جلسه متفاوت است البته باید به این رقم بعضی هزینه‌های دیگر را هم اضافه کنید. در بعضی سایت‌ها برای ترانسفر شما تا سایت پرواز رقم دیگری را علاوه بر هزینه پرواز طلب می‌کنند.

این رقم هم بسته به نوع مسیر و وسیله نقلیه می‌تواند متفاوت باشد. علاوه بر این برای عکاسی از شما یا فیلمبرداری از کل فرآیند پرواز نیز اغلب هزینه جداگانه از سوی خلبان طلب می‌شود.

امیرحسین احمدی - ضمیمه چمدان