برای کواچ و شاگردانش

پیروزی، هزاران پدر و مادر دارد، اما شکست یتیم است. این جمله را غربی‌ها گفته‌اند. همان‌هایی که سال‌ها به پای شکست‌های تیم‌هایشان مانده‌اند. همان‌هایی که بارها برای تیمشان بعد از شکست ایستادند و برای تلاش محبوب‌هایشان دست زدند و فریاد کشیدند، اما عادت‌های ما اینجا جور دیگری است. ما نتیجه را دوست داریم. دانشگاه‌مان، معدل را. کارفرماهایمان، مدرک تحصیلی را. باشگاهدارمان، تعداد قهرمانی‌ها را. همه‌مان می‌خواهیم آخر داستان را نگاه کنیم. سنگ محک‌مان، تعداد است و نمره و امتیاز و گل.

کد خبر: ۸۱۳۳۹۱

زیاد وقعی نمی‌نهیم به تلاش، به کوشش، به درد و رنج کشیدن در این راه. زیاد به گذشته نگاه نمی‌کنیم. به راه طی شده. به مسیر از پیش رو برداشته شده.

پیروزی را می‌خواهیم، اما راه پیروزی خسته‌مان می‌کند. راه را کوتاه‌تر می‌خواهیم. سریع‌ترین شکل برای پیروز شدن را بیشتر می‌پسندیم. گاهی یادمان می‌رود برای بهترین بودن باید سال‌ها زجر کشید، تلاش کرد، عرق ریخت، زندگی داد و نسل سوزاند.

می‌خواهیم همیشه، سریع و بدون تلاش اولین باشیم. ما عجولیم و برای پیروز شدن، عجول‌تر. یادم نمی‌رود تا دو، سه سال پیش فرق بین جام‌جهانی، مسابقات جهانی و لیگ جهانی والیبال را نمی‌دانستم، اما امروز به ریزترین شکل ممکن آنها را می‌دانم.

یادم نمی‌رود تا چند سال پیش نمی‌دانستم در والیبال دنیا چه تیم‌هایی قدرتمند و رده اول هستند. اما اینک با ریزترین آمار فرق تیم‌های اول تا دهم دنیا را می‌دانم. یادم نمی‌رود حتی نام بهترین بازیکن والیبال دنیا را نمی‌دانستم، اما امروز بیشتر بازیکنان تیم‌های جهان را به اسم و چهره می‌شناسم. یادم نمی‌آید تیم‌های بزرگ دنیا پایشان به ایران باز شده باشد، اما امروز می‌آیند و می‌بازند و شاید با زجر و جان کندن گاهی می‌برند. یادم نمی‌آید در سایت فدراسیون جهانی از ایران نامی، خبری، تحلیلی یا تمجیدی دیده باشم، اما امروز عکس و خبر اول سایت، گاهی به ایران اختصاص دارد.

اینها و بسیار فراتر از اینها کاری است که به همت شما عزیزان انجام شده است. راهی است که پیموده شده است. عمری است که گذاشته شده است. یاد نگرفته‌ام هر چیز زمان می‌خواهد. هر چقدر بااستعداد و با پشتکار هم باشیم برای رسیدن به هر مرحله باید زمانی به انتظار بنشینیم.

گاهی توقع‌مان زیاد می‌شود. می‌خواهیم یکشبه بیاییم و همه را ببریم و قهرمان شویم و بهترین. اما فکر نمی‌کنیم شاید این کار توهینی است به آنهایی که سال‌هاست در حال تلاش و بهتر شدن هستند. یاد نگرفته‌ایم باید دلیل شادی باشیم و شریک غم. در شادی‌ها شریک داریم و در غم‌ها تنهاییم. یاد نگرفته‌ایم بهترین زمان انتقاد بعد از بردهاست و بهترین زمان پشتیبانی و حمایت بعد از شکست‌ها. یاد نگرفته‌ایم در پیروزی‌ها دنبال سهم نباشیم و در شکست‌ها در پی مقصر. گاهی همه اینها را برعکس انجام می‌دهیم. نه شریکی هستیم برای غم‌ها، نه پشتیبانی هستیم بعد از شکست‌ها و نه در پی سهم خودمان در ناکامی‌ها.

به‌خاطر همه چیز از همه شما ممنونم. برای زحماتتان. برای صبرتان. برای انگیزه‌تان. برای شادی‌آفرینی‌تان. می‌ایستم و برایتان دست می‌زنم و هورا می‌کشم چون می‌دانم راه درازی را با خون دل و عرق جبین طی کرده‌اید و آرزو دارم در این مسیر تا جایی که لیاقتش را دارید که حتما برترین جاست با افتخار پیش بروید. به امید بهترین‌ها برای شما و برای ایران عزیز.