چه شد که بازی «نمادین» نشد؟

در برگزاری بازی‌های خیریه در هر رشته ورزشی پیش از آن‌که اصول و قواعد بازی ورزشی همچون دیدارهای رسمی که نتیجه معیار امتیازدهی آن است مورد توجه قرار بگیرد، اصل؛ نفس بازی و تعداد چهره‌های مطرحی است که هر کدام به تنهایی می‌توانند کارهای خیر در راه هدف تعیین شده را بیشتر کنند.

از سویی بازی‌هایی تحت عنوان بازی نمادین می‌تواند به دیدن ستاره‌ها در یک جا کمک کند و به تماشاگر فرصت رویارویی بهتر با ستاره‌هایی که دوست‌شان دارد، بدهد. این کار نه تنها ایرادی ندارد بلکه امروز در جهان ورزش به لطف درآمدهای تبلیغاتی یک کار سودآور است.

بازی‌های خیریه عواید فروش بلیت را به دست نیازمندانی می‌رساند که دلیل اصلی برگزاری بازی بوده‌اند. نظیر این رقابت‌های ورزشی در ایران را زیاد دیده‌ایم چون فرهنگ ورزشی ما به دلیل سابقه تاریخی و فرهنگ فتوت و جوانمردی که از قرن‌ها پیش در رفتار بسیاری از پهلوانان به جا مانده به نوعی با کمک و خیررسانی از طریق ورزش عجین شده است.

با وجود این مفاهیم و بررسی وجوه مختلف بازی‌های خیریه و نمادین، متاسفانه برگزاری بازی نمادین شنبه شب در تهران حرف و حدیث‌های زیادی داشت که آنچه از برگزاری یک بازی نمادین انتظار می‌رفت را از هدف اصلی خود دور کرد.

برنامه‌ریزی شتابزده مهم‌ترین مشکل برگزاری این رقابت نمادین بود که نتوانست ستاره‌های دیروز و امروز فوتبال را با جهت‌دهی مناسب کنار هم جمع کند.

این اشکال بزرگ از آغاز تا خاتمه دیدار مانع باورپذیری تماشاگر از یک بازی نمادین شد و به این ترتیب تماشاگر به جای پیوند دادن نسل‌های پرافتخار فوتبال کشور در ذهن خود و ایجاد نوعی ارتباط متقابل و همسو، پراکندگی در برنامه‌ریزی و شیوه برگزاری بازی را تا پایان شاهد بود.

همین مساله باعث شد تماشاگر در زمان گل زدن بازیکنان کنونی تیم ملی، در صف حماسه‌سازان ملبورن قرار بگیرد و حرکات برخی بازیکنان تیم ملی کنونی را با شعارهایی که قابل دفاع نیست، تقبیح کند.

بازی نمادین را باید با برنامه‌ریزی بهتر سازماندهی کرد به‌طوری‌که قابل ستایش باشد. چنین بازی‌هایی را باید با تعریف درست و با تلفیق فرهنگ پهلوانی ورزش همسو و هم جهت کرد تا حرف‌هایی که از یک بازی نمادین بر جای می‌ماند، برخاسته از دل باشد و لاجرم بر دل نشیند. 

محمد رضاپور - گروه ورزش