آموخته‌های پشت میزی

وقتی این‌طور با اشتیاق به استقبال فناوری‌های روز دنیا می‌رویم، انتظار داریم در حوزه فناوری و تولید محصولات مبتنی بر پیشرفت‌های علمی روز دنیا هم خوش بدرخشیم؛ اما متاسفانه انگار فقط فناوری‌های روز دنیا را به شکل ابزاری برای سرگرمی می‌بینیم و نگاه جدی‌تری به آنها نداریم.

در این مواقع این دانشجوست که دیواری کوتاه‌تر از او پیدا نمی‌شود و همه کاستی‌ها به گردنش می‌افتد. یکی از شکایت‌های مسئولان این است که با وجود افزایش ظرفیت جذب دانشجو در دانشگاه‌های کشور همچنان در اجرای بسیاری از طرح‌های کلان ملی به واردات از دیگر کشورها متکی هستیم و این نشان می‌دهد در دانشگاه‌های کشور دانشجوی فن‌آور که صاحب ایده‌ای برای حمایت از کشور و بی‌نیازی به واردات باشد تربیت نمی‌شود و خلاصه این که همه نگاه‌ها به سمت دانشجوی بیچاره است.

غافل از این که بخشی از این کاستی‌ها ناشی از اختصاص ندادن بودجه به ایده‌های دانشجویی است و از همه مهم‌تر این‌که یکی از مهم‌ترین نقایص موجود در آموزش عالی کشور ضعف سیستم آموزشی است.

در بسیاری از دستاوردهای علمی ردپایی از علوم و فناوری‌های جدید مانند نانو و بیوتکنولوژی یافت می‌شود، اما در این شرایط دانشجویان رشته داروسازی فقط دو واحد درسی بیوتکنولوژی می‌خوانند.

در این صورت چگونه انتظار داریم آنها بتوانند صاحب ایده‌های جدید باشند؟ سیستم آموزش عالی به زیرساخت‌های جدید نیاز دارد که اگر ایجاد نشود به جای این که دانشجویانی صاحب ایده و نوآور تربیت شوند، دانشجویانی از دانشگاه‌ها فارغ‌التحصیل می‌شوند که آموخته‌های آنها فقط پشت‌میزی است.

فرانک فراهانی‌جم -‌ گروه دانش