طرفداران جیمز باند از من متنفرند

تمام شواهد و قرائن حکایت از آن می‌کرد که این اتفاق می‌افتد، ولی من اصلا منتظر این اتفاق نبودم، همان‌طور که هیچ‌وقت در زندگی‌ام منتظر وقوع هیچ اتفاق خاصی نیستم. فلسفه‌ام در زندگی همیشه این بوده که فردا آخرین روز زندگی‌ام است. برای همین،‌ تمام کارهایم را امروز انجام می‌دهم و کاری را به فردا واگذار نمی‌کنم. این مساله باعث می‌شود هیچ‌وقت انتظار چیزی را در درازمدت نداشته باشم. هر فیلمی که بازی می‌کنم، به خودم می‌گویم این احتمالا آخرین فیلمی است که بازی می‌کنم.

مقصدی جز بازیگری نمی‌توانستم برای خودم پیدا کنم، اما کار بازیگری چندان راحت نیست و بسختی می‌توان در دنیای بازیگری به آرامش رسید. تمام کسانی که به عنوان بازیگر جلوی دوربین ظاهر می‌شوند، می‌خواهند خودشان را پشت نقش‌هایی که بازی می‌کنند، پنهان کنند و به نوعی به امنیت برسند، اما همیشه باید منتظر واکنش‌های پیش‌بینی‌نشده تماشاگران هم باشید. راضی‌کردن مخاطب کار چندان ساده‌ای نیست.

مخالف این کار هستم و آدم‌هایی را که سلاح حمل می‌کنند، دوست ندارم. با اسلحه می‌توان به مردم عادی شلیک کرد و آنها را کشت. این یک واقعیت ساده است که باید مورد توجه قرار گیرد. یک بار در زندگی واقعی‌ام (و نه در یک فیلم سینمایی)‌ جای زخم یک گلوله را دیدم. نتوانستم تحمل کنم و بشدت وحشت کرده بودم.

وقتی صحبت از این مجموعه فیلم و بازیگران مختلف نقش جیمزباند می‌شود، بلافاصله نام و چهره شون کانری پدیدار می‌شود. او هیچ‌وقت نتوانست خود را از دام این کاراکتر برهاند و هویت دیگری پیدا کند. نگران آن هستم که چنین اتفاقی هم برای من بیفتد. من در نقش‌ها و فیلم‌های دیگری هم بازی کرده‌ام و نمی‌‌خواهم فقط برچسب جیمزباندبودن به من بخورد. برای تمام نقش‌هایم سخت زحمت کشیده‌ام و تمام تلاشم این بوده که بتوانم آنها را به شکلی باورپذیر در معرض دید تماشاچی قرار دهم. برای مثال، تمام بدلکاری‌های فیلم‌های جیمزباندی‌ام را خودم انجام دادم تا صحنه‌ها طبیعی‌تر به نظر برسد. البته بازی در نقش جیمزباند این امکان و فرصت را برایم فراهم کرد تا بتوانم نقش‌هایی را که دوست دارم انتخاب و جلوی دوربین بازی کنم. این روزها مسئولیت بیشتری روی شانه‌هایم احساس می‌کنم.

بله، به‌ آنها گفتم چقدر خوب می‌شود اگر این شخصیت مرتکب یک اشتباه شود. هدفم این بود که تماشاگران باور کنند همه چیز دارد وارد یک مسیر غلط می‌شود و وقتی اوضاع آرام و خوب می‌شود، قصه خیلی هیجان‌انگیز‌تر می‌شود، اما آنها هنوز فیلمنامه‌ای که چنین حال و هوایی داشته باشد را پیدا و انتخاب نکرده‌‌اند. خودم از قدیم، از طرفداران پروپاقرص جیمزباند نبودم. بتازگی طرفدار او شده‌ام! وقتی به عنوان یک تماشاچی به دیدن فیلم‌های جیمزباندی می‌روم، احساس می‌کنم چیزهای مشخصی در آن باید کم و زیاد شود. حالا که بازیگر نقش جیمزباند شده‌ام، فکر می‌کنم هیچ‌کس دیگری به اندازه من نمی‌تواند این موضوع و اهمیت آن را درک کند.

بله، هر چند روز یکبار نگاهی به‌ آنها می‌اندازم. برایم مهم است که ببینم تماشاگران و مردم عادی درباره من، فیلم‌هایم و بازی‌ام چه می‌گویند و چه تفکری دارند. حتی وقتی نظر و نوشته‌ای در مخالفت با من است، آن را هم با دقت می‌خوانم. بعضی از آنها روی نکات خوبی انگشت می‌گذارند و ذهنم را نسبت به یکسری چیزها روشن می‌کنند، اما در کل من هم مثل بقیه آدم‌ها، وقتی نوشته‌ای منفی و انتقادآمیز می‌خوانم، ناراحت می‌شوم!

بله، طرفداران دوآتشه این شخصیت از من متنفر هستند و فکر می‌کنند بازیگر شایسته و مناسبی برای این نقش نیستم. من هم این مساله را پذیرفته‌ام. بخوبی میزان علاقه آنها به این شخصیت را درک می‌کنم، اما امیدوارم در دیدگاه خود تجدیدنظر کنند.

از دوران نوجوانی همیشه می‌خواستم بازیگر شوم. باورم این بود که وارد هیچ حرفه دیگری نخواهم شد. سینمای مستقل و غیرمتعارف، سینمای مورد علاقه‌ام است و در آینده در تعداد بیشتری فیلم مستقل بازی خواهم کرد. در کنار آن، بازی در نقش‌های اکشن و مردم‌پسند را هم ادامه خواهم داد.

بسیاری از همکارانم ـ بویژه آنها که در سینمای مستقل فعال هستند ـ روش بازیگری استانیسلاوسکی را دنبال می‌کنند. باور آنها این است که شما هر بار که صحنه‌ای را بازی می‌کنید، حس خاصی را که آماده کرده‌اید به نمایش بگذارید و از تجربیات قبلی خود استفاده کنید، اما من از تمام شیوه‌ها و روش‌های موجود استفاده کرده و کمک می‌گیرم تا نقشم را طبیعی‌تر بازی کنم. هر چیزی که کمک کند تا کارم بهتر شود مورد استفاده‌ام قرار می‌گیرد و حساسیتی نسبت به شیوه‌های گوناگون بازیگری ندارم.

رقابت، اهمیت خیلی زیادی در کار و حرفه ما دارد، حتی وقتی شما تبدیل به یک آرتیست و بازیگر مولف می‌شوید هم به رقابت نیاز دارید و باید با رقبایی که روبه‌رویتان حضور دارند، مقابله کنید. اگر بازیگری بگوید به رقابت اهمیتی نمی‌دهد، بدانید دارد دروغ می‌گوید. رقابت باعث می‌شود انگیزه‌های بهتر و بیشتری برای کار داشته باشید و با روحیه‌ای قوی، سر صحنه فیلمبرداری حاضر شوید.

حضور و بازی در فیلم‌های کم‌خرجی که عوامل تولید محدودی دارد و از هزینه‌های کلان برخوردار نیست، آزادی عمل خیلی خوبی به بازیگر می‌دهد. شما به عنوان بازیگر نگران نیستید سرنوشت این یا آن صحنه چه خواهد شد. این نوع نگرانی‌ها یک جور ترس در دل بازیگر ایجاد می‌کند که به کلیت کار او لطمه‌های جبران‌ناپذیری می‌زند. فیلم‌های مستقل را با فراغ بال بیشتری بازی می‌کنی و وقت و فرصت کافی برای فرورفتن درون شخصیت و نقش را داری. به اعتقاد من، سینمای مستقل یک سینمای ناب و خالص است.

در فیلم جدید جورج کلونی بازی می‌کنم که خودش هم در آن بازی دارد. تعریف کار او را پشت دوربین شنیده بودم و خیلی دوست دارم از نزدیک سبک و شیوه کارش را ببینم. خط اصلی قصه فیلم هم خیلی جذاب است و اکشن پنهانی را در دل قصه سرقت‌گونه خود دارد. این قصه درباره گروهی از اهالی تاریخ‌نویس و مسئولان موزه‌هاست که باید در جریان مسابقه‌ای علیه زمان، تعدادی از آثار هنری به سرقت‌رفته توسط اعضای بلندپایه حزب نازی را پس بگیرند. نکته جالب این که با وجود حضور کلونی به عنوان کارگردان در این فیلم، او نقش مکمل قصه را دارد و من نقش شخصیت اصلی ماجرا را بازی خواهم کرد.