قتل پادشاه یوگسلاوی در مارسی

لویی بارتو وزیر امور خارجه فرانسه که برای استقبال از الکساندر اول هنگام پیاده شدن از کشتی حضور داشت در این سوءقصد به شدت مجروح شد و اندکی بعد درگذشت. این سوءقصد شکنندگی کشورهایی که از تجزیه امپراتوری اتریش - مجارستان و امپراتوری عثمانی ایجاد شده بود را برملا کرد. یوگسلاوی یا «پادشاهی صرب ها ، کروات ها و اسلوون ها» در سال 1918 میلادی با پیوستن اقوام مختلف اسلاو اروپای جنوبی به صربستان تشکیل شد. اقوامی که همواره در صلح با یکدیگر زندگی کرده اما هرگز در یک کشور واحد همزیستی نکرده بودند. این کشور جدید در عین حال اقلیت هایی که ساکن سرزمین های منضم شده بودند را در خود جای داد: آلبانیایی ها ، مجارها ، آلمانی ها ، یونانی ها و غیره. در بطن فدراسیون یوگسلاوی ، صرب ها و پادشاهشان با توجیه مشارکت داشتن در نابودی امپراتوری اتریش - مجارستان و تشکیل یوگسلاوی می خواستند نقش اصلی را در این کشور جدید ایفا کرده و کلیه اهرم های قدرت را در دست داشته باشند. کروات ها و اسلوون ها که به تمدن دانوبی و باروک «اروپای جنوب غربی» تعلق خاطر داشته و به مراتب از صرب ها پیشرفته تر بوده و به غرب گرایش بیشتری داشتند ، حاضر به قبول برتری صرب ها نبوده و خواهان حفظ خودمختاریشان و حتی دستیابی به استقلال بودند. بنابراین فردی به نام آنته پاولیچ در سال 1929 میلادی یک جنبش تروریست کروات به نام اوستاشی (قیام کنندگان به زبان صرب - کروات) تاسیس می کند. هدف پاولیچ مبارزه علیه برتری جویی صرب ها و قدرت استبدادی پادشاه بود. همین جنبش عامل سوءقصد به جان الکساندر اول پادشاه یوگسلاوی و قتل لویی بارتو وزیرخارجه فرانسه در بندر مارسی بود. به این ترتیب ، در روز 9 اکتبر سال 1934 میلادی الکساندر اول پادشاه یوگسلاوی هنگام ورود به فرانسه در بندر مارسی توسط تروریست های کروات به قتل می رسد. در این حادثه لویی بارتو وزیرخارجه فرانسه که برای استقبال از الکساندر اول حضور داشت نیز جان خود را از دست می دهد. دلیل این سوءقصد مبارزه سایر اقوام اسلاو یوگسلاوی به ویژه کروات ها با برتری جویی صرب ها در فدراسیون یوگسلاوی بود. در جریان جنگ جهانی دوم ، کروات ها با حمایت آلمانی ها که یوگسلاوی را اشغال کرده بودند دست به کشتار صرب ها می زنند. صرب ها نیز با تشکیل جوخه های مرگ کروات ها را قتل عام می کنند. پس از جنگ جهانی دوم ، با به قدرت رسیدن ژوزف بروز تیتو یک کروات که حفظ تمامیت ارضی یوگسلاوی برایش در اولویت بود و توجهی به اختلافات قومی ، مذهبی و زبانی نداشت و قدرت آهنین او اختلافات فروکش کرده اما مانند آتش زیر خاکستر پنهان شدند. با مرگ تیتو و روی کار آمدن اسلوبودان میلوسویچ یک صرب افراطی شعله اختلافات دوباره زبانه می کشند و جنگ داخلی وحشتناکی در یوگسلاوی درمی گیرد. سرانجام پس از وحشیانه ترین اقدامات ضدبشری توسط صرب ها منجر به استقلال کشورهای اسلوونی ، کرواسی ، جمهوری بوسنی و مقدونیه می شود و منطقه کوزوو به عنوان یک منطقه خودمختار تحت قیمومت سازمان ملل متحد قرار می گیرد و موزاییک یوگسلاوی از هم می پاشد. بهرام افتخاری جنگ دریایی لپانت