روی دیگر سکه

در این میان، پرسش این است که دولت انگلیس تا چه اندازه دوستدار ملت و دولت ایران بوده است؟

رفتار سردمداران نظام پادشاهی انگلیس، طی حداقل 3 دهه و حداکثر 5 دهه پیشین این ارزیابی را قطعی می‌کند که همواره با ملت ایران دشمنی صورت گرفته که از دایره حداقل مناسبات دوستانه دو طرف به دور است.

بر این اساس، تردیدی باقی نمی‌ماند که تصمیم نمایندگان مردم به کاستن از سطح روابط با این دولت متکبر و گاه آشوب‌طلب، پاسخی بازدارنده به رفتار لندن و در ارتقای خواست ملت ایران به شمار می‌آید.

در این چارچوب است که همگان، اقدام دانشجویان را از منظر اعتراض گروه‌های مردمی علیه دولتی تحلیل می‌کنند که با ملت ایران به جای دوستی ،رفتاری خیانت پیشه داشته است.

2)‌ مسوولان انگلیسی و آمریکایی تلاش کردند تا اقدام دانشجویان را هماهنگ و با اطلاع مسوولان نظام معرفی کنند. این در حالی است که وزارت امور خارجه کشورمان ورود به سفارت بریتانیا را رد کرد و نسبت به آن ابراز تاسف نمود.

گرچه این ادعای مسوولان غربی، باز به نفع جمهوری اسلامی رقم خورد، چرا که با همین استدلال می‌توانیم حملات متعدد به سفارتخانه‌های جمهوری اسلامی در کشورهای غربی و شهادت برخی دیپلمات‌های ایرانی در این تهاجم ها را اقدامی هماهنگ با این دولت‌ها قلمداد کرده و در دادگاه‌های بین‌المللی علیه آنان اقامه دعوی کنیم.

3) سایر دولت‌های اروپایی نیز باید با بهره‌گیری از حافظه تاریخی خود مبنی بر فراخوان سفرایشان به بهانه دادگاه میکونوس از همراهی با دولت انگلیس پرهیز نمایند و بدانند ملت ایران، همان نگاهی را به آنان خواهد داشت که به آمریکا و انگلیس دارد، چرا که جمهوری اسلامی با اتکا به پشتیبانی مردمی بازنده هیچ جنگی بویژه جنگ دیپلماتیک نخواهد بود و بی تردید بازنده نهایی، دولت‌هایی خواهند بود که بخواهند با اقدام‌های نسنجیده در مسیر واشنگتن گام بردارند و پل‌های پشت‌سر خود را ویران کنند و به جای بهره‌گیری از روش‌های منطقی و روی آوردن به رفع سوءتفاهم‌ها، تحریم‌ها و تهدیدهای یکجانبه را پی بگیرند.

جالب اینجاست که در این 2 روز، بسیاری از اظهارنظرهای مسوولان سیاست خارجی در اروپا و به طور مشخص معاون وزارت خارجه انگلیس، نشان می‌دهد که کشورهای اروپایی به دلیل بحران‌های شدید اقتصادی و اعتصاب‌های گسترده، در شرایطی نیستند که بحرانی بر بحران‌های کنونی خود بیفزایند.