استاد و یک بام و دو هوا

برای نگارنده این سطور که از علاقه‌مندان دیرپای هنر این استاد مسلم عرصه آواز و موسیقی ایران زمین است، هرگز مشخص نشده که انگیزه و مبنای اعتراض ایشان به رسانه ملی چیست؟ آیا مایل نیستند هنر و آثارشان از شبکه‌های متعدد صدا و سیما در معرض استفاده مردم علاقه‌مند قرار گیرد؟ ارزش و سطح فکری مردم علاقه‌مند را پایین‌تر از سطح کارهای خود می‌پندارند؟ حق‌الزحمه‌ای برای پخش آثارشان مطالبه دارند؟ یا دوست دارند صدایشان از شبکه‌های رادیویی و تلویزیونی هر کشوری دوست و دشمن پخش شود، مگر رادیو و تلویزیون جمهوری اسلامی ایران؟! و یا ...

به هر حال انگیزه اعتراض و شکایت ایشان هرچه هست به خود ایشان مربوط است، اما رفتار دوگانه ایشان در مرزبندی اعتراض و رضایت نامفهوم است. ایشان از صدا و سیما خواسته‌اند هیچ‌کدام از آثارشان از شبکه‌های صدا و سیما پخش نشود، مگر مناجات ربنای ماه رمضان.

علت این مرزبندی چیست؟ اگر مردم علاقه‌مند را همپا و همسنگ ارزش آثار خود نمی‌دانند، این تصور باید شامل این مناجات هم بشود. اگر نمی‌خواهند صدایشان از رسانه ملی پخش شود، پس چرا پخش این اثر را مستثنی کرده‌اند؟

این‌گونه رفتارهای احساسی، زیبنده هنرمندی مانند ایشان نیست. ضمن احترام مجدد به جناب استاد بر این باورم که این رفتار دوگانه در لایه‌های زیرین خود، گونه‌ای اهانت به شعور ملی را در خود پنهان دارد.

حکایت عجیب دیگری که در رفتار متناقض استاد مشهود است، این که خود را در مقام و موقعیتی می‌بینند که برای رسانه ملی تعیین تکلیف می‌کنند. این که کدام اثر پخش شود و کدام اثر پخش نشود، مصداق روشنی از این پندار نابجاست.

با این وصف، باید بپذیرند که رسانه ملی نیز این حق را دارد که درباره پخش و عدم پخش هر آنچه که ایشان مجاز برای پخش می‌دانند تصمیم مستقلی از خواست و میل ایشان بگیرد. اگر بپذیریم که اعتراض ایشان درخصوص عدم پخش آثارشان از رسانه ملی بجاست، قطعا اجازه ایشان برای پخش یک اثر دیگر بجا نیست.

رضا امیدوار