همیشه پای یک مرد در میان است

تیم ملی فوتبال ایران (در رده‌های مختلف سنی) خاطرات تلخ و شیرین با او دارد، حالا هم که به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال معرفی شده است بیشتر در مورد شکست‌های او صحبت می‌کنند تا موفقیت‌هایش. (نتایج ناامیدکننده‌اش در انتخابی جام جهانی 98 و شکست به یاد ماندنی‌اش در قطر، نتایج بدش با تیم ملی امید ایران در حالی که به گفته کارشناسان بهترین تیم‌ملی امیدی بود که بعد از انقلاب داشته‌ایم، ناکامی ‌محض با تیم فولاد خوزستان که قهرمان سال قبل لیگ برتر بود و با نتایجی که با مایلی‌کهن گرفت به رده پایین‌تر سقوط کرد) اما از انصاف به دور است که تحول او را در تیم ملی فوتبال ایران در همان سال 1375 و در جریان مسابقات جام ملت‌های آسیا نادیده بگیریم؛ جایی که اگر ناداوری نبود بدون شک تیم او باید قهران آسیا می‌شد. یا تحول عجیبی که بعد از روی کار آمدن او در تیم سایپا شاهد آن بودیم. اما آفتی را که گریبان خیلی از مربیان تیم ملی را می‌گیرد، حالا بیش از هر چیزی محمد مایلی‌کهن را تهدید می‌کند؛ چیزی که او را بیرون از زمین فوتبال به‌عنوان مرد حاشیه‌ساز این سال‌ها معرفی کرده است. نامه‌ها و گفتگوهایش علیه افشین قطبی و اعتراض او به نحوه زندگی خصوصی این مربی، ماجرای دادگاهش با علی دایی پس از اتهاماتی که او به دایی در برنامه زنده تلویزیونی نسبت داده بود و اظهارات گاه و بیگاه سیاسی‌اش تنها نمونه‌هایی از حاشیه‌سازی‌های مایلی‌کهن در سال گذشته بود. حالا محمد مایلی‌کهن با همه این حاشیه‌ها سرمربی تیم ملی ایران شده است. هرچند اکثر بیننده‌های برنامه 90 شانس صعود تیم ملی ایران را به جام‌جهانی کم خواندند اما فقط می‌شود با اعتماد به مربی خبرساز تیم ملی شانس کم صعود را افزایش داد.