تو خود روایتی بودی آقای رئیسی

شعری برای تو نوشتم     گم شد 
گشتم
 اما گم شده ‌بود
آه کشیدم 
آه چه حیف 
 ☆☆☆☆☆
شعرت کجاست ؟
ای ابراهیم که گلستان دنیا هم 
برای تو آتش بود 
و روایت تو 
آه..... بود
☆☆☆☆☆
شعری که   روایت ترا باز می خواند 
روایت تو از یک رویداد شگفت ....
و گم شد.
گشتم و گفتم
چه حیف
☆☆☆☆☆
هیچ کار خدا   بی حکمت نیست
تمام‌ خانه ذهنم را زیر و رو کردم 
به هر سوراخ و سنبه ای سر زدم 
برگهای رها شده ی شعر 
صفحه های داستانهای ناتمام
لابلای انبوه فکرها 
یاد داشتهای نامکتوب 
مقاله های منتشر نشده 
نه  گمشده بود 
حیف شد 
و حافظه ام
چون‌خرگوشی وحشی گریخت 
☆☆☆☆☆
وقتی کلماتم گم می شوند 
افسرده می شوم ‌
دیگر دست و دلم به کار نمی رود 
ونرفت‌
شعر جون کودکی  ی گمشده ام
در جایی نامعلوم 
آویزان روحم بود
مرا فلج کرده بود‌‌
روز شب شد و شب روز شد
آه چه روایتی 
چه حکایت غریبی 
حیف
☆☆☆☆☆
تا دیشب
آقای دولت
ناگهان اعلام کرد
 از فردا ، همین فردا صبح
ساعت های که تو
 بازگردانده بودی به وقت طبیعی ،
برمی گردند  به وقت غیر عادی
چرا زمان تو ساعت زندگی 
ساعت شرعی بود و کمبود برق هم نبود
☆☆☆☆☆
ناگهان‌ شعر آمد 
با چهره ای میان آسمان و قلب
چهره تو بود موج می زد
آچه روایتی 
نگو که  تو خود
 روایت تکان دهنده تری  بودی 
از حکایتی که روایت می کردی 
☆☆☆☆
ناگهان دیدم دارم‌ روایت راوی را 
می سرایم
تراهای ترا
می سرایم  
سید ابراهیم  رئیسی
شهید!
☆☆☆☆☆
ترا خانه به خانه 
شهر به شهر 
آسمان به آسمان می جویم 
در نوزاد سقط شده پشت در آتشرده 
در نوزاد گلو دریده 
در زیر نعل اسب 
در مشک دریده 
درخیمه نیم سوخته 
در نماز نشسته شب 
در کلمات شجاع برابر دشمن
در ۱۴۰۰ سال انتظار 
در اجساد کشتگان شلمچه 
غزه 
زاویه 
☆☆☆☆☆
آری گویندگان روایت ها 
گاه 
به گونه ای درخشان
 مهمتر از حکایتهایی هستند 
که روایت می کنند .
و تو راوی فراموش نشدنی مایی
☆☆☆☆☆
 شعر تو در تمام اوراق جهان 
بر برگهای درختان 
کتیبه های صخره 
ستارگان کهکشانهایی دور ، 
که هزار سال  نوری ی بعد 
زاده می شوند ، 
بر جداره شریان ها
در دل ابدیت می تابد.
چرا که در نوری ماُوا گزیده ای 
مرگ ناپذیر
آقای شهید جمهور 
سید
ابراهیم.