تهران هر روز می لرزد

تاکنون بیش از مسائل و اقدامات پیشگیرانه بحث مدیریت بحران و امداد و نجات مطرح بوده است. آیا به نظر شما این روند می تواند مثبت واقع شود؛
البته این بحث جدیدی نیست و سابقه قابل توجهی دارد. همچنان که در امور پزشکی پیشگیری مقدم بر درمان است یا در بحث بیمه گذاری که علاج واقعه قبل از وقوع مهم تلقی می شود.
درخصوص زلزله هم اگر پیش از وقوع هیچ اقدام مطالعاتی ، علمی و اصولی انجام ندهیم ، در زمان وقوع زلزله کشورمان و سطح آسیب پذیر بودنمان را نخواهیم شناخت و ممکن است موضوع را خوش باورانه به مساله قضا و قدر ربط بدهیم.
در حالی که در قضا و قدر آگاهی و حرکت علمی مورد نظر است اما با مطالعه مطمئنا دید ما ، تصمیم گیری ها را با ضریب ایمنی بالاتر اصلاح می کند و ما را به سمت رشد ضریب ایمنی پیش می برد. این را فعالیت های پیش از بحران می گوییم که جنبه های مختلفی دارد.
یکی از این جنبه ها در بحث زلزله شناسی تخصصی و ژئوتکنیک لرزه ای است. به این معنا که ما بخشهای مختلف کشور را که گسل و لرزه خیر است ، مطالعه ، سرمایه گذاری ، شناسایی و در نهایت میزان زلزله های احتمالی را تخمین می زنیم.
از طرف دیگر، باید آموزش مردم را گسترش دهیم که از زلزله نترسند. واقعیت این است که در حال حاضر مردم زلزله را خطرناک قلمداد می کنند اما حقیقت این نیست. این موضوع با آگاه کردن مردم و افزایش زاویه دید عمومی اصلاح می شود.

اگر همین حالا تهران بلرزد ، ما چقدر آسیب می بینیم و در کل تا چه اندازه آمادگی این واقعه را داریم؛
ما کاملا آسیب پذیر هستیم. همواره در تبدیل کردن نتایج علمی به آیین نامه ها خواستار کاهش تلفات در حد ممکن هستیم.
اساسا در بحثهای فرآیند طراحی ، امروزه روشهای نوینی مطرح است که محققان روی آنها کار می کنند. به این معنا که ما بتوانیم در حالی که مشغول طراحی و تحلیل یک سازه هستیم و هنوز آن را نساخته ایم ، مسیری را طی کنیم تا وقتی این سازه ساخته شد ، مسیرهای تعریف شده ای داشته باشد.
مثلا برای آن تعریف کنیم که در زمان بروز زلزله تنها در بخشهای خاص و در حد خاص آسیب پذیر باشند. ما در حال حاضر ، این ابزار را به لحاظ علمی داریم اما به تحقق نزدیک نشده است.
به طور کلی هر چه به سمت جلو پیش می رویم ، شدت آسیب پذیری کاهش می یابد اما راضی کننده نیست و باید بیشتر تلاش کنیم.