نَقد

برنامه‌های کودک این روزها افت شدیدی نسبت به دهه 60 و 70 داشته‌اند. اصلا به این مسأله شک نکنید. نوستالژی از بچه‌ها گرفته شده و برنامه‌ای نیست که خاطره‌ساز باشد. آن زمان دو شبکه بوده که تمام محتوای مورد نیاز را تأمین می‌کرد. الان چه چیزی داریم؟ تولیدی وجود ندارد. برنامه کودک خلاصه شده در عموها و خاله‌ها که یکی دو روزه فراموش می‌شوند. چون پشتوانه‌ و حرفی برای گفتن ندارند. آنچه ماندنی است و به یادگار می‌ماند تئاتر و نمایش است. برنامه‌هایی مانند قصه‌های «تا‌به‌تا» (زی‌زی‌گولو)، «دنیای شیرین» و «کلاه قرمزی و پسرخاله» که برایشان تلاش شده، ماندگار هستند.
الان در حوزه کودک تولیدی نمی‌شود و یکی از مهم‌ترین دلایل این مسأله این است که بودجه‌ای برای این کار نیست. تولید تئاتر کودک و ساخت عروسک هزینه بر است اما وقتی چنین برنامه‌هایی مطرح می‌شود اهمیتی نمی‌دهند و می‌گویند: «بچه هستند دیگر. بچه بازی است.»
هیچ کس به عمق کاری که برای کودک انجام می‌گیرد توجه نمی‌کند. حتی بخش کوچکی از بودجه‌ای که برای سریال‌های بزرگسال درنظر گرفته می‌شود به کودک تعلق نمی‌گیرد. وقتی بودجه‌ای تعلق نمی‌گیرد کار در سطح می‌گذرد. من چند سال است طرح دادم و برنامه دارم. تصویب هم شده اما پای تولید که می‌رسد می‌گویند بروید و حامی‌مالی بیاورید. من حامی‌مالی از کجا بیاورم؟ کسی مثل من که کم سابقه ندارد. کارهایمان شناخته شده است و به‌عنوان نویسنده و کارگردان دنیایی را برای بچه‌ها رقم زدیم اما واقعیت این است که ما را قبول ندارند. برای این‌که گروه کودک تلویزیون جان تازه‌ای بگیرد باید یک مسؤول دلسوز پیدا شود و بگوید این بچه‌ها (برنامه‌سازان کودک) به مرزی رسیده‌اند که بریده‌اند و دلشان لک‌ زده برای ساخت برنامه.
این بخش کسی را می‌خواهد که بگوید بخشی از بودجه‌ای را که به‌جاهای دیگر تعلق می‌گیرد به گروه کودک بدهید. بچه‌های آن روزها هنوز هم دلتنگ زی‌زی‌گولو هستند.
زی‌زی‌گولو الان کجاست؟ برنامه‌سازی برای کودک و بازگشت به روزهای اوج بودجه می‌خواهد تا آن تحول ایجاد شود. اکنون دغدغه‌ای برای این کار وجود ندارد.