نَقل

مستند جزو علایق زندگی من است و هم از تماشای مستند و هم از بازی در آن لذت می‌برم. به نظرم خوب هم از پسش بر‌می‌آیم؛ خلاقیت در اجرا و بازی‌ام بیشتر می‌شود. راحتی بیان دارم و حتی همواره کانال تلویزیون خانه‌ام روی برنامه‌های مستند و اخبار است.
پخش فیلم‌های مستند در قالب جشنواره تلویزیونی اتفاق بسیار پسندیده‌ای است که می‌تواند همه اقشار جامعه تا دورافتاده‌ترین روستاها را درگیر کند، چراکه تلویزیون یک رسانه ملی است و امروزه همه جای نقاط ایران به آن دسترسی دارند.
پخش مستند در کنار جشنواره‌های بزرگی چون جشنواره فیلم فجر اتفاق خوبی بود، ولی همگان نمی‌توانستند به آن دسترسی داشته باشند. اگر قرار باشد مستندها فقط در سینماها آن هم در زمان‌های خاصی اکران شوند در آن صورت تنها عده خاصی از افراد جامعه می‌توانند برای دیدن آن فیلم‌ها هزینه کنند و وقت بگذارند.
به عقیده من خیلی از مستندها خط قرمز ندارند، مثلا خود من به مستندهایی مربوط به سازه‌های ساختمانی و مستندهای حیات‌وحش بسیار علاقه دارم و اتفاقا این دو موضوعاتی هستند که محدودیت خاص و ورود به خط قرمزها را ندارند.
وقتی ما می‌گوییم جشنواره مردمی باید همه مردم را در نظر بگیریم و طوری این جشنواره مردمی را منعکس کنیم تا آن روستایی عزیزی که در ارتفاع دوهزارمتری زندگی می‌کند هم بتواند در جریان این اتفاق هنری قرار بگیرد و برگزاری جشنواره‌ها محدود به چند شهر بزرگ و یا فقط پایتخت نباشد.