اقیانوس‌های کم‌عمق…

حتی گاهی شیشه عینک بدبینی را هم باید حسابی برق انداخت تا بتوانی مردانه دشمنی کنی. ( مارک تواین)
من خدایی دارم که مرا با همه جرم و گنه می‌خواهد. بنده او هستم، گر نبخشد من را، اسم بخشندگی از روی خودش بردارد. (مولانا)
در همه زندگی یک جمله را قاب گرفته بودم و بالای سر ذهنم آویزان کرده بودم: فقط مرگ چاره ندارد. (‌پروفسور سمیعی)
اگر قرار بود نتوانم، خدا مرا نمی‌آفرید. (استیون هاوکینگ)
جملات باحالی بودند نه؟ خواندنشان کیف داد مگر نه؟ اگر توی شبکه‌های اجتماعی برایتان می‌رسید حتما حداقل توی گروه خانوادگی‌تان بازنشرش می‌کردید و استیکر قلب و سپاس فراوان دشت می‌کردید، اما اینجا روزنامه است و در نهایت می‌توانید از این متن عکس بگیرید و عکس را بازنشر کنید، اما صبر کنید هنوز حرفم تمام نشده. این جمله‌های بالا همه‌اش زاییده ذهن ناقص و اندک خودم است و توی آن ساعتی که با تاکسی داشتم به روزنامه می‌آمدم و به یادداشت امروز فکر می‌کردم به ذهنم رسید و یادداشت‌شان کردم تا ستون امروز را با آنها شروع کنم. قصد سرکار گذاشتن‌تان را نداشتم، ولی قبول کنید، باور کردید‌. باور کردید که مولانا شعر نیمایی که صدسال هم در ایران عمر ندارد می‌گفته‌. فضای مجازی دقیقا همین بلا را سر ما می‌آورد. نمی‌خواهم ردش کنم‌. دوساعت نبود اینترنت، یک شهر را فلج می‌کند‌. ولی قبول کنیم و باور کنیم بزرگ‌ترین و بیچاره کننده‌ترین بلای فضای مجازی همین است‌. به اقیانوس‌هایی تبدیل شده‌ایم با عمق نیم میلی‌متر‌. حادثه پلاسکو را یادتان هست؟ همه کارشناس سازه و معماری و تحلیلگر شده بودیم؟ سانچی را چطور؟ یادتان می‌آید چطوره کریدورهای دریایی را ترسیم می‌کردیم و گره دریایی را می‌سنجیدیم و احتمال زنده بودن خدمه را تحلیل می‌کردیم؟
چهار تا جمله از خودم نوشتم و اسم چهارتا دانشمند معروف و چهره سرشناس را چپاندم زیرش و به خوردتان دادم و بعدش هم اعتراف کردم خودم نوشتم‌. همه مطالبی که روزانه توی فضای مجازی به دستتان می‌رسد و می‌خوانید و احتمالا به اشتراک هم می‌گذارید همین‌طور است‌. یک جمله به ظاهر زیبا که فقط رسیده و ما خوانده ناخوانده فورواردش کرده‌ایم تا اهل مطالعه به نظر برسیم. بعد از خواندن این یادداشت به خودتان که بهترین قاضی خودتان هستید، نگاه کنید و ببینید عمق اقیانوس دانایی شما چقدر است‌؟