پژوهشگران ساختاری را در کدو شناسایی کرده‌اند که امکان تولید محصولات جالیزی بسیار بزرگ را فراهم می‌کند

راز پرورش کدوهای غول‌پیکر

شاید شما هم تصاویری را دیده باشید که هر ساله از جشنواره‌های مختلف پرورش کدو در کشورهای مختلف تهیه می‌شود. در این جشنواره‌ها، برخی کشاورزان در رقابتی جالب، بزرگ‌ترین کدوهای پرورشی خود را عرضه می‌کنند.

کد خبر: ۸۳۰۳۸۳

بزرگ‌ترین کدویی که تاکنون به دست انسان پرورش یافته و در کتاب رکوردهای جهانی نیز ثبت شده، سال 2014 در یکی از این جشنواره‌ها عرضه شد. این کدو با وزنی برابر با 1056 کیلوگرم عنوان بزرگ‌ترین محصول کشاورزی و باغی جهان را تاکنون به خود اختصاص داده است، اما چرا کدو می‌تواند تا این اندازه رشد کند؟ آیا دیگر محصولات کشاورزی نیز از این ویژگی برخوردارند؟

بیشتر کدوهای غول‌پیکر به یکی از زیرشاخه‌های این محصول به نام هوبارد (Hubbard) تعلق دارند. این کدوها از توانایی‌ای به نام افزایش تدریجی اندازه برخوردارند. امروزه در جشنواره‌های ویژه پرورش این محصول، انواع کدو که آنها هم از نظر دانش گیاه‌شناسی جزو زیرشاخه‌های کدوی هوبارد هستند عرضه می‌شوند.

شاید می‌پرسید کدوهای بسیار بزرگ و غول‌پیکر برای چه هدفی پرورش می‌یابند؟

با بررسی نسبت ترکیبات موجود در این کدوها می‌بینیم 98 درصد آن از آب تشکیل شده و فقط درصد اندکی قند و نشاسته دارد. به همین دلیل این کدوها به هیچ وجه طعم دلنشینی ندارند. از این رو بیشتر برای دکور و حتی ساخت وسایلی مثل قایق مورد استفاده قرار می‌گیرند.

بوته‌های کدویی که محصولی غول‌پیکر می‌دهند، فقط یک کدو تولید می‌کنند. با توجه به این که کدوها حجم زیادی آب مصرف و مساحت زیادی را نیز اشغال می‌کنند، کاشت آنها به هیچ وجه به صرفه نیست. با این حال چنین محصولی می‌تواند یک کاربرد بسیار ارزشمند دیگر هم داشته باشد و آن هم کمک به پژوهشگران برای درک هر چه بهتر فرآیند رشد آنهاست.

بتازگی گروهی از پژوهشگران با بررسی ساختار و فیزیولوژی انواع مختلفی از کدوهای غول‌پیکر و مقایسه آن با نمونه‌های موجود از انواع بسیار قدیمی آن، سازوکار باردهی بوته‌های این گیاه و تولید کدوهایی بسیار بزرگ را بررسی کردند. این پژوهشگران تمرکز خود را روی بررسی سیستم آوندی گیاه قرار دارند. آوندها، لوله‌هایی در گیاه هستند که وظیفه جابه‌جایی آب و مواد غذایی را در بدنه گیاه به عهده دارند.

پژوهشگران همچنین به بررسی دقیق‌تر بافت آبکش پرداختند، زیرا این بخش از سیستم آوندی، وظیفه جابه‌جایی قند را به عهده دارد که کربن مورد نیاز برای رشد گیاه فراهم می‌کند.

نتیجه این پژوهش مشخص کرد ساختار بافت آبکش در بوته کدوهای غول‌پیکر تغییری نمی‌کند و در عوض، تعداد بیشتری از آنها در بدنه گیاه شکل می‌گیرد. برای درک هر چه بهتر این سازوکار می‌توانیم فرض کنیم یکسری جاده وجود دارد و خودروهای در حال حرکت در آن نیز مواد مورد نیاز را به مقصد می‌رسانند.

حال اگر بخواهیم حجم بیشتری از مواد غذایی را به مقصد برسانیم، علاوه بر زیاد کردن تعداد خودروها باید عرض جاده‌های فعلی را زیاد کنیم یا این که جاده‌های بیشتری بسازیم. بوته‌های تولیدکننده کدوهای غول‌پیکر، رویکرد دوم را برگزیده و بافت‌های آبکش مجزایی برای انتقال مواد غذایی به میوه ایجاد می‌کنند.

با وجود این دانشمندان هنوز نتوانسته اند فرمولی برای پیش‌بینی حداکثر میزان رشد یک کدو یا هر محصول کشاورزی دیگر بیابند، زیرا عوامل مختلفی در تعیین اندازه نهایی یک میوه دخیل هستند.