نوستالژی انتهای خیابان الوند

آن روزها بچه‌ها باید نقاشی‌هایشان را از وسط تا می‌کردند که بشود در پاکت‌های معمولی گذاشت و پست کرد. از سراسر ایران نامه‌های بسیاری به انتهای خیابان الوند پست می‌شد که اگر همه این نامه‌ها به سلامت می‌رسید و بلایی سر هیچ‌کدامشان نمی‌آمد، به این زودی‌ها نمی‌شد انتظار داشت که یک نقاشی فرستاده شده از تلویزیون پخش شود. یک برنامه کودک یک‌ساعته بود و چند دقیقه به نمایش نقاشی بچه‌ها اختصاص داشت و در مجموع هر روز بیشتر از ده نقاشی هم نمایش داده نمی‌شد.

گاهی هم به راست یا دروغ می‌شنیدیم فلانی مدرسه‌اش تمام شده و تازه برنامه کودک نقاشی او را که در هشت سالگی کشیده، به نمایش گذاشته است.

از آن روزها فاصله گرفته‌ایم؛ فاصله‌ای که به سبب شتاب رشد فناوری به جای چند دهه، چند قرن به نظر می‌رسد. حالا بچه‌ها برای خودشان یک شبکه مستقل دارند به نام پویا و یک برنامه مفصل برای نمایش نقاشی‌هایشان به اسم نقاشی نقاشی. آنها نقاشی‌هایشان را می‌دهند دست پدر یا مادر که اسکن کند یا از روی آنها عکس بگیرد و اگر والدین گرامی کمی با نرم‌افزارهای ویرایش تصویر آشنایی داشته باشند، می‌توانند رنگ و لعاب نقاشی را بیشتر کنند و بدون خط تا یا چرک و چروک، آن را به برنامه نقاشی نقاشی ایمیل کنند.

شاید همچنان تعداد نقاشی‌ها زیاد باشد، اما لازم نیست چند نفر بنشینند و یکی‌یکی پاکت‌ها را باز و نقاشی‌ها را انتخاب کنند؛ حالا مسئول کار می‌تواند در هر ساعت ده‌ها و صدها نقاشی را دانلود و دسته‌بندی کند. بجز اینها بچه‌های امروز این شانس را دارند که در یک برنامه مفصل به نام نقاشی نقاشی در شبکه پویا، نقاشی‌هایشان را ببینند که با عزت و احترام روی پس‌زمینه‌ای از دشت و مزرعه به نمایش درمی‌آید و یک خانم و آقای شوخ و مهربان درباره نقاشی‌های آنها اظهارنظر کند.

برنامه نقاشی نقاشی هر روز با شعر و موسیقی و نمایش مناظر انیمیشنی آغاز می‌شود، تعداد زیادی نقاشی را به نمایش می‌گذارد و بجز بچه‌ها، نظر بزرگ‌ترها را هم به خودش جلب می‌کند؛ بزرگ‌ترهایی که همچنان دلشان برای همان برنامه دوران خودشان قنج می‌زند.

ام‌البنین دیوسالار/‌ گروه رادیو و تلویزیون