بارورسازی مجدد مناطق جنگل‌زُدایی شده

این منبع خدادادی و رایگان با نرخی هشداردهنده در حال تخریب است. از سال 1978 تاکنون حدود 289 هزار مایل مربع از جنگل‌های بارانی آمازون در سراسر جنوب آمریکا از بین رفته است. هنگامی که درختان یک منطقه قطع می‌شود، خاک آنجا توانایی خود برای حفظ مواد ضروری و مغذی را از دست می‌دهد که این موضوع رشد درختان و محصولات زراعی را با مشکل مواجه می‌سازد.

اندرو ویلکاکس، دانشجوی کارشناسی ارشد توسعه پایدار و تیمی از محققان انجمن حفاظت از آمازون در حال کار روی معکوس کردن این روند هستند. آنها در حال توسعه یک نسخه جدید و موثرتر از زیست زغال‌هایی هستند که از بامبوهای بومی آمازون به دست می‌آید. این فرآورده توسط بومی‌های آمازون در حدود 2000 سال پیش توسعه یافت. زیست زغال‌ها نوعی کود است که با سوزاندن زباله‌های گیاهی کشاورزی در یک کوره مخصوص موسوم به کوره بدون اکسیژن تولید می‌شود. در این فرآیند یک زغال چوب ریز دانه بسیار متخلخل به دست می‌آید که امکان کشت محصولات و دیگر گیاهان در مناطقی که درختان آنجا قطع شده یا از بین رفته‌اند و مناطق آلوده به فلزات سنگین معدنی را فراهم می‌کند.

ویلکاکس می‌گوید: هنگامی که شما این کود را با خاک مخلوط می‌کنید بهره‌وری محصول و رشد گیاه در این خاک افزایش می‌یابد. بعلاوه رشد سریع‌تر گیاه باعث افزایش جذب کربن می‌شود که زیست زغال را به یک راه‌حل ممکن جهت کاهش تغییرات آب و هوایی تبدیل می‌کند.

ویلکاکس و همراهانش با رآکتور زیست زغالی خود سفری 20 ساعته از لیما پایتخت پرو تا روستای کشاورزی کوچکی در ویلا کارمن در جنوب شرقی پرو را آغاز کردند. به محض رسیدن به مقصد محققان کوره و دیگر قطعات رآکتور را راه‌اندازی کرده و شروع به آزمایش فرمول‌های مختلف زیست زغال به دست آمده از مواد خام بامبو کردند. هدف اصلی پروژه آزمایش فرمول‌های مختلف زیست زغال‌ها بود تا ببینند کدام فرمول در نگهداری نیتروژن، کربن و دیگر مواد مغذی خاک بیشترین کارایی را داشته و همزمان قادر به جذب فلزات سنگین مانند جیوه است. محققان معتقدند زیست زغال را می‌توان به روش‌های مختلف و به منظور تغییر ساختار و کاربردی‌تر کردن آن تهیه کنیم. در نهایت محققان می‌خواهند مشخص کنند کدام نسخه زیست زغال مفیدترین و مقرون به‌صرفه‌ترین حالت برای کشاورزان محلی خواهد بود.قرار است محققان به زودی فرمول‌های مختلفی از زیست زغال‌ها را در دو محل مختلف به منظور تعیین میزان کارایی آنها آزمایش کنند. یکی در زمین‌های کشاورزی در نزدیکی پارک ملی مانو و دیگری در زمین‌های آلوده به جیوه معدنی.یکی از محققان می‌گوید بامبو که به عنوان یک ماده خام مورد استفاده قرار می‌گیرد به سرعت در مناطق جنگل‌زدایی شده و نواحی معدنی رشد می‌کند و دارای پتانسیل زیادی برای کشاورزان محلی است.

phys.org / مترجم: آتنا حسن‌آبادی