لبخند اجباری هم قشنگ است

خنده مجانی‌ترین هدیه‌ای است که می‌شود به کسی داد. لبخند زدن کوچک‌ترین کاری است که از دست ما برای هم برمی‌آید، اما دقت کرده‌اید که بعضی از ما چقدر در لبخند زدن خساست به خرج می‌دهیم.

این خساست، جهانی هم هست مثلا مردم مالزی این‌گونه بوده‌اند که البته دولتمردان این کشور، پیش‌دستی کرده‌اند و از مردم بداخم کشورشان پیشی گرفته‌اند.

آنها چند سال قبل قانونی را تصویب کردند که کارکنان ادارات و موسسات دولتی و غیردولتی را ملزم به لبخند زدن می‌کرد.

شکی نیست که اولش خندیدن برای صورت‌های منجمد کارمندان کار سختی بوده، اما اجباری بودن این کار که حتما بر میزان حقوق و مزایا و پاداش‌های افراد اثر می‌گذاشته، بتدریج کار خودش را کرده. حالا گفته می‌شود لبخند زدن در کشور مالزی رایج شده و مردم در مواجهه با هم به جای اخم کردن، به چهره هم لبخند می‌زنند و حتی امسال را به نام سال لبخند نامگذاری کرده‌اند.

این یعنی یک الگوی موفق برای ما. در بین مردم ما آدم‌های اخم‌آلود زیادند؛ مردمی با صورت‌های یخ‌زده که نای دادن جواب سلام ما را ندارند، چه رسد به لبخند که کمی انرژی لازم دارد.

بخش زیادی از این افراد هم در ادارات و دستگاه‌های دولتی و غیردولتی کار می‌کنند که بیشترین مراجعان را دارند و همین صورت پراخم آنها و البته کم‌صبری و پرخاشگری ارباب‌رجوع‌ها، آتش جدال میان آنها را شعله‌ور کرده و می‌کند.

پس در کشور ما هم می‌شود به لبخند اجباری و ترویج آن میان مردم فکر کرد، مثلا در ادارات به کارمندی که بیش از همه لبخند می‌زند و با خوشرویی مردم را می‌پذیرد، پاداش داد یا با یک لوح سپاس از او قدردانی کرد یا مثلا او را به اردوی تفریحی فرستاد و کارهایی شبیه به این.

البته این لبخند فقط از ملزومات کارمندی نیست؛ بلکه تک‌تک ما به این خنده‌های قشنگ نیاز داریم، چه وقتی با همسرمان حرف می‌زنیم، چه وقتی کودکمان را در کنار داریم، چه زمانی که برای خرید به مغازه رفته‌ایم و چه آن هنگام که با همکارمان حرف می‌زنیم. باور کنید اگر لبخند جزء جدایی‌ناپذیر صورت ما باشد، چیزی نمی‌گذرد که دنیا گلستان می‌شود.

مریم خباز - گروه جامعه